De vrouw in het ambt. Deze kwestie speelt weer op, momenteel in de vrijgemaakte kerken. In het Nederlands Dagblad van 3 oktober 2013 reageert Barend Kamphuis, hoogleraar aan de Theologische Universiteit van Kampen, op het beleidsrapport deputaten M/V in de kerk. In dat rapport wordt een pleidooi gehouden om de vrouw in het ambt toe te laten. Behalve alle goede argumenten pro, zo stelt Kamphuis, moet ook het argument van de katholiciteit worden meegewogen: wat vindt (vond) de kerk wereldwijd en van alle tijden. Natuurlijk, zo stelt hij, is het op zich geen doorslaggevend argument. Hij schrijft: “Zeer velen van over de hele bewoonde wereld die wij in Christus herkennen en die dus deel zijn van de ene katholieke kerk nemen de vrouw in het ambt niet voor hun rekening. Ditzelfde geldt voor de kerk van alle tijden.”
Het argument van katholiciteit, zeker als het gaat om opvattingen, zegt me weinig. Er pleit namelijk wel wat tegen. Allereerst, omdat Jezus en de Heilige Geest niet per se altijd vrede brengen, zoals Jezus over zichzelf al zei. Dus er is altijd kans op verdeeldheid, ook in opvattingen. Ten tweede omdat wij christenen wereldwijd kunnen dwalen, katholiek dwalen zogezegd. Zo dwaalden wij christenen tot in de achttiende eeuw op katholieke wijze ten aanzien van het standpunt van slavernij.
Ik merk dat deze kwestie verschillende (waaronder obstinate) gevoelens bij mij oproept. Er wordt gepraat en besloten over vrouwen door hoofdzakelijk mannen. Ik beleef het ook als een achterstelling van vrouwen in geestelijke verantwoordelijkheid en het staat zo haaks op wat vrouwen aan functies vervullen in de samenleving en waar verder ook bijna niemand om treurt. Daar kan tegenin worden gebracht dat er gezocht wordt naar de wil van de Here. Dat neemt echter dat gevoel niet zomaar weg.
Los van het Schriftuurlijke pleit een praktisch argument ook tégen de vrouw in het ambt. Vroeger had de vrouw, indien getrouwd en gezegend met kinderen, het vaak druk genoeg met de kinderen. Nu fikst ze er een halve tot hele baan bij, terwijl het gezin in organisatorisch opzicht vaak nog volledig op haar schouders rust. Voeg daarbij dan nog de arbeidsintensieve ambtsfunctie… Moet er toch eerst nog wat meer veranderen.
Daar komt bij: zodra vrouwen ergens ten tonele verschijnen (in de zorg, in het onderwijs), pakken veel mannen hun biezen. Niet dat mannen vrouwen zulke erge wezens vinden, ze zijn er zelfs gek op, gemiddeld genomen. Maar omdat het werk door vrouwelijke aanwezigheid minder aanzien krijgt? Of uit angst? Zal straks de kerkenraad puur vrouwelijk worden? Dat zou ook jammer zijn.
De vrouw is in veel opzichten een andersoortig wezen dan de man. Ze is nogal eens emotioneel, periodiek ontregeld, relationeel, onzeker, en minder oplossingsgericht. Voor de Heilige Geest is dat in elk geval geenszins een belemmering. Als Hij door haar wil spreken of handelen, zal Hij dat doen. Aan de keukentafel, achter het aanrecht, op bezoek of op het werk. Het argument van de katholiciteit komt dan toch nog terug, maar anders. Het is de Geest die het hoogste, namelijk liefde in ons mensen M/V tot stand wil brengen. Dat is het ware katholieke, niet in opvatting maar in gezindheid.
Hoogeveen
Nynke Sikkema-Holwerda