Het voorjaar doet de struiken weer uitbotten. Op een uitzondering na. De hovenier kijkt het nog even aan, en dan rukt hij de struik uit. 'Jammer, maar er is geen blaadje te zien.' Stel dat het struikje kon praten. 'Ik heb geen blaadjes maar verder ben ik best nog wel groen. En sinds wanneer worden we afgerekend op goede blaadjes? Wat is dat voor Roomse "goede-werken-benadering"? Wij struiken leven toch van genade?'
Verontwaardigd zou de struik om zich heen kunnen kijken en zeggen: 'Kijk daar, díe struik staat er nog eens belabberd bij! Vogels kunnen in mij tenminste prachtig nestelen!' 'Maar nee, struik, je bent dood. Ik doe je weg. Bladloos zijn betekent nou eenmaal dood.' Tja, als je het zo bekijkt. En niemand die de hovenier ongelijk geeft.
Lente, een goede tijd van bezinning voor christenen op hun geestelijke groei. Want zoals de hovenier kijkt, zo zal God het ook bekijken. En dan wordt het meteen een stuk vervelender. Graag heb ik het over een liefdevolle, vergevende God die karakterzonden maar voor lief moet nemen.
Je vraagt of ik al die tijd van vergeving gelééfd heb? Of de genade bij mij is binnengekomen? Wat een rare vraag. Je krijgt toch gewoon vergeving? Als je tenminste gelooft. Kijk, die pedofiel, dat soort mensen, dat is pas echt mis. Of dat kerklid dat veel drinkt. En die ouderling, weet alles beter. En dat sletje van hiernaast, laatst nog weer … Ik ben zelf heus niet volmaakt. Dat hoor je me niet zeggen. Dat ik hardvochtig ben, dat zit gewoon in mijn karakter! Dominante vader gehad. En ik ben ook best wel kritisch op iedereen. Maar dat is toch niet gek? Moet je kijken, er komt gewoon geen mens van de kerk langs. En ikzelf altijd maar klaarstaan. Zo ben ik dan ook nog wel. Maar je krijgt stank voor dank! Dat wel.
'Zelfvoldane, gemakzuchtige dienaar. Vol kale harde stukken. Van beklag en zelfbehoud. Van bitterheid en argwaan. Van oordeel en irritatie. Heb je soms Mijn vergeving en liefde ergens begraven en krijg ik het straks weer ongebruikt terug?'
Hoogeveen Nynke Sikkema-Holwerda