Het jaar is alweer bijna drie weken oud. Alles gaat weer zo z´n gangetje. Aanstaande maandag is het Blue Monday, vrij vertaald Depridag. De Britse psycholoog Cliff Arnall heeft het bedacht, zo’n jaar of tien geleden. Blue Monday is de maandag van de laatste volle week van januari. Het is de dag waarop kerst voorbij is, de vakantie nog lang niet in zicht, het buiten nog lang donker is en waarop ook het laatste goede voornemen voor het nieuwe jaar mislukt is. Hij heeft zelfs een formule opgesteld waarmee de mate van treurigheid gemeten kan worden. Ook het weer speelt daarin mee, je salaris, de schulden die je hebt. En je mislukte goede voornemens dus.
Ja, die goede voornemens. Waarom bedenkt een mens zoiets? Blijkbaar vind je dat je het tot nu toe niet goed deed. Het is eigenlijk een soort openbare schuldbelijdenis. Ga ik meer aandacht geven aan mijn gezin? Dan kwam dat gezin tot nu toe dus tekort. Ga ik stoppen met roken? Dan weet ik dus dat roken niet goed is. En wat betreft je geloofsleven? Trouwer bijbel lezen? Vriendelijker en behulpzamer voor je naasten? Geduld hebben met de fouten van je broers en zussen? Niet meer roddelen? Waarschijnlijk kun je dit zelf nog wel aanvullen.
Hoe nu verder? Geen goede voornemens meer maken omdat ze toch mislukken? Of toch wel, maar dan in de zomer, zodat het mislukken ervan tenminste niet samenvalt met Blue Monday?
We maken een uitstapje naar een bekende persoon uit de Bijbel, naar Paulus. Hij schrijft in zijn brief aan de Romeinen over de strijd tussen goed en kwaad:
‘…ik wil het goede wel, maar het goede doen kan ik niet. Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, doe ik.’
‘….Wie zal mij, ongelukkig mens, bevrijden uit dit bestaan, dat beheerst wordt door de dood? Dat doet God! Dank aan Hem door Jezus Christus onze Heer!.’
God veroordeelt ons dus niet, maar helpt ons door Zijn Geest om toch iets van onze goede voornemens terecht te brengen.
Blue Monday wordt Happy Monday!
Janneke van der Molen, Bierum