In onze gemeente vond in de afgelopen weken een gemeenteproject plaats. Zeven weken lang hebben we over het evangelie van Marcus gepraat, in de middagdienst daaraan vooraf werd in de preek aandacht besteed aan hetzelfde thema. Op één van de avonden kwam de vraag naar voren: Zijn wij klaar om Jezus te ontmoeten? Zijn we bang voor de dood? En zo ja, waarom?
Vorige maand kon je geen krant opslaan of er stond wel iets in over de ‘Levenseindekliniek’. Als je christen bent, weet je dat je leven in Gods hand is, Hij beslist over leven en dood. Daar zijn we het eigenlijk allemaal wel over eens.
Maar als je ongeneeslijk ziek bent, als God je roept om te sterven, hebben we dan niet de neiging om onze hakken in de klei te zetten en halen we niet alles uit de kast om maar niet dood te gaan? De mogelijkheden zijn er om het leven steeds weer een stukje te verlengen. Ja, ook die kennis komt van God. En ja, de dood is een vijand, waar we niet aan willen. Het is de grote onbekende, die je alleen tegemoet moet gaan. Als je iemand van nabij hebt zien sterven, weet je hoe dat is, als iemand er opeens niet meer is. En ja, God heeft ons geschapen om te leven, dat is heel natuurlijk. En ja, als je sterft hebben je familie en vrienden verdriet, je wordt gemist, vooral als je nog midden in het leven staat. En toch…
Kan dat soms eindeloze uitstellen, dat tegenhouden van het sterven, niet net zo fout zijn als euthanasie? In rouwadvertenties lees je wel: ‘Hij heeft gevochten om bij ons te kunnen blijven’, of ‘Zij heeft de strijd verloren.’ Ik weet niet hoe ik zelf zou reageren als ik ongeneeslijk ziek zou zijn. Ik hou me maar vast aan de woorden van een oude zuster, die wist dat ze binnenkort zou gaan sterven. Ze zei eens tegen mij: 'Er is mij verteld, dat als God je roept, je "stervensgenade" krijgt. Ik geloofde dat toen niet, maar nu weet ik dat het waar is.'
Janneke van der Molen, Bierum