Elke zondagochtend is het stressen. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar preken zorgt bij mij elke week toch weer voor spanning. Je bent de hele week bezig geweest met een tekst en uiteindelijk is daar een preek uit gekomen. Maar je weet niet hoe die preek is, totdat je zondagochtend aan het preken bent. En dat zorgt voor spanning. Ik wil de preek nog even in alle rust doorlezen, moet nog even naar de wc, ga graag vroeg naar de kerk. Ik klaag niet, maar het is elke week weer hard werken.
Misschien herkent u hier op een andere manier iets van. Je zit niet vanzelf met het hele gezin netjes in de kerk om vijf voor half tien. En het is niet gemakkelijk om na het haasten direct tot rust te komen. Het is lang niet altijd gemakkelijk om alles waar je de hele week of het weekend mee bezig bent geweest naast je neer te leggen. Om al je drukte of je zorgen even te vergeten en je werkelijk op de dienst, de liederen, de gebeden, de preek te richten.
Maar toch, elke week ervaar ik tijdens de dienst ook zoveel meer. Hoe heerlijk kan het zijn om samen te zingen. Hoe fijn kan het zijn om te lezen, om te bidden. Hoe heerlijk is het als het Woord van God dichtbij komt, binnendringt in ons hart.
Dat zal niet elke week bij iedereen op dezelfde manier gebeuren. Maar een kerkdienst heet niet voor niets een eredienst. We mogen er werkelijk iets van God verwachten. En dat niet alleen in de woordverkondiging. We mogen meegenomen worden in het zingen met onze broeders en zusters. We mogen stil worden voor God en Hem ontmoeten.
Voor veel mensen en in veel kerken staat de eredienst onder druk. Je kunt eindeloos discussiëren over de manier waarop, de inhoud of vorm van de dienst. Maar zolang we erop vertrouwen en mogen ervaren dat de Here erbij is, dan lijken die wekelijkse momenten me onopgeefbaar.
Daarom wens ik u van harte gezegende diensten toe komend weekend!
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart