Ja hoor, de kerk heeft het NOS-journaal gehaald. En hoe! Begin deze maand is in Hilversum het bericht binnengekomen: ‘ “Maffiapraktijken” in Kruiningen: dominee vindt afluisterapparatuur na seksrel’. Ook het AD weet het: ‘Zeeuwse dominee treft afluisterapparatuur aan onder zijn auto’.
U hebt er vast wel iets over gelezen, over een al langer lopend conflict tussen een dominee en een diaken. En nu zou iemand uit de directe omgeving van de diaken een kastje geplaatst hebben onder de auto van de dominee, een kastje met afluister- en/of volgapparatuur. Maar de familie van de diaken weet nergens van. En wat voor kastje of doosje er onder de auto zat, of hoe dat daar gekomen is, is nog helemaal niet bekend, de politie doet nog onderzoek. Misschien is het wel het gevolg van een misplaatste grap.
Gelukkig is het ND wat kritischer wat nieuwsbronnen betreft. De krant werd gebeld door een anonieme beller, die beweerde dat er afluisterapparatuur onder de auto van een dominee uit Zeeland was geplaatst. Hij wist allerlei bijzonderheden te vertellen en eiste dat de mededeling – inclusief aanwijzing van de schuldige – integraal in de krant zou worden opgenomen. Toen dat werd geweigerd, trok hij zijn woorden in.
Waar ik mij over verbaas is niet zozeer over het conflict, dat zo langzamerhand behoorlijk uit de hand loopt, maar dat de NOS blijkbaar zonder verder onderzoek zo’n bericht uitzendt in het achtuurjournaal. Heel Nederland kan meegenieten van het schandaal in de kerk.
Toch, gaat het niet vaak zo? Ook bij ons? Ook in de kleine dingen van alledag? Iemand vertelt je iets over een persoon die je kent. Geloof je zo iemand dan? Of check je eerst of het allemaal wel klopt? Misschien wíl je het niet eens horen? Dat laatste is natuurlijk het beste. Maar soms vertel je het voor je het weet door in je omgeving. En zo kan de goede naam van je naaste zomaar te grabbel gegooid worden, en iets wat gezegd is ongedaan maken gaat niet. Het is met woorden als met veren in een kussen. Als het kussen scheurt en de veren waaien weg, is het onmogelijk ze terug te vinden (naar een oud Joods verhaal: ‘De veren van de rabbi’).
Janneke van der Molen, Bierum