Hoe groot ook alweer? Zo groot – beter nog: zo klein – als een mosterdzaadje. Daar begint het mee als het om het Koninkrijk van God gaat. Het begint met een zaadje.
De vraag is of wij daar blij mee zijn. Je vraagt God om grootse dingen: gemeentegroei, aansprekende en geslaagde activiteiten, een opwekking in de christelijke gemeente(n) of in ons land. Dan open je jouw gevouwen handen en wat ligt erin: een zaadje. Pfff, als ik het daar mee moet doen... Dat wordt toch niks!
Toch, als ik nog eens goed kijk: dat zaadje daar ligt alles al in opgesloten, namelijk die hele boom inclusief vruchten. Een enorme potentie. Een vracht aan mogelijkheden. En als God dat zaadje in jouw en mijn handen legt, ‘ziet’ hij de boom met vruchten al staan.
Maar ja, ik ken ook dat verhaal van dat zaadje dat niet of nauwelijks tot vruchten leidt. Laat staan honderd-, zestig- of dertigvoudig.
Ik lees vanmorgen in de krant over zo’n zaadje: over de Protestantse Kerk waarin ruimte wordt geboden voor pioniersplekken, voor huisgemeenten. Bedoeld om te gaan functioneren in kerkelijke krimpgebieden. Ja, daar praat de kerk vandaag over: krimpgebieden en gemeenten die het hoofd niet goed meer boven water kunnen houden. En niet alleen de PKN heeft daarmee te maken. Ook de CGK loopt er in toenemende mate tegenaan.
En dan ligt daar dat zaadje. De mogelijkheid om in het klein ergens waar het kerkelijk stil is geworden iets nieuws te beginnen. Dat wordt niks? Ja, hoor ik iemand zeggen: dat vraagt toch om problemen: is het allemaal wel ‘ambtelijk’ wat hier gebeurt, komen daar op den duur geen scheuringen van, leidt dat niet tot oncontroleerbare situaties, hoe gaan ze dan te werk in zo’n huisgemeente, en ga zo maar door.
Nou, inderdaad je hoeft niet alle problemen bij voorbaat weg te wuiven. Maar wat je zeker ook niet moet doen is die problemen laten fungeren als een barrière voor nieuwe initiatieven. Als ik de pinkstergeschiedenis goed lees dan zet de Heilige Geest mensen in beweging. En die beweging loopt uit op een hele reeks – inderdaad – huisgemeentes…
De tijden veranderen. Ook voor onze kerken. De grootse vergezichten – we moeten ze even laten rusten. Ergens beginnen twee of drie gezinnen als een zaadje. Met de potentie (Gods mogelijkheid!) met gejuich de volle schoven te mogen dragen (Ps.126,6).
N. Vennik, Zwolle