Op het moment dat ik dit commentaar schrijf kijk ik vanuit mijn studeerkamer uit op een wit grasveld. De dooi is inmiddels ingevallen, maar ondertussen ligt de sneeuw er nog. We hebben net twee dagen met code geel-oranje-rood achter de rug. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt met de sneeuw. Ze willen alleen maar buiten spelen. Sneeuwpoppen maken, sneeuwballen gooien, dansen, springen, rennen, vliegen. Ze voelen geen kou en lijken niet moe te worden. Ze komen doorweekt thuis, gooien de kleren uit, trekken een pyjama aan en gaan voor de verwarming zitten, helemaal voldaan.
Soms zou ik willen dat ik weer zo van de sneeuw kon genieten. Maar bij het maken van de sneeuwpop werd ik al snel koud; ik ben maar naar binnen gegaan. Vrouw en kinderen redden zich prima zonder mij. Verder heb ik een afspraak met vrienden afgezegd omdat die niet zo belangrijk was dat ik er de weg voor op moest. Ik ben als sneeuwman op de fiets bij de wekelijkse voetbal aangekomen. En ik ben een keer hard onderuitgegaan toen ik nietsvermoedend een plotseling spekgladde weg over wilde steken. Ik zou echt wel willen en probeer het steeds weer, maar ik ben geen fan van winterweer.
Dat wist u al, want mijn vorige commentaar was ook al een beetje chagrijnig – toen over de wintertijd. En je moet natuurlijk oppassen dat je jezelf in deze kolommen niet te veel herhaalt. Gelukkig wordt het gevoel van chagrijn vaak al snel verdreven door een gevoel dat past bij advent, bij het verwachten van de komst van de Here Jezus. En dat zijn momenten waarop ik erbij stil word gezet wat het betekent dat Hij vanuit de hemelse heerlijkheid in onze aardse gebrokenheid geboren wilde worden. Of dat nou middenin een winternacht was of in het al dan niet milde klimaat van Bethlehem in het voorjaar.
God is mens geworden. Dat is onvoorstelbaar, maar soms krijgen we door omstandigheden een klein beetje besef van wat dat eigenlijk betekent. Waar een beetje sneeuw al niet goed voor is.
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart