Kleine zinnetjes blijven vaak hangen. Ik las onlangs dat de kerk niet aan het doodgaan is, maar aan het veranderen. Dat las ik in een boek over een van de meest geseculariseerde steden van de wereld. De kerk is daar al jaren aan het kleiner worden. Er is weinig van over. Waarbij de vraag opkomt hoe lang het nog duurt voordat het helemaal voorbij is.
Juist over de kerk in die stad werd gezegd dat er geen sprake is van een doodgaan, maar wel van een verandering.
En waar gaat het dan om in die verandering? Die heeft alles te maken met het gegeven dat de kerk niet een statisch maar een dynamisch gebeuren is.
De kerk maakt heel wat veranderingen mee: de tijd, de omstandigheden, de plek die haar gegund wordt in de samenleving. Maar altijd weer – en dat nu al bijna tweeduizend jaar lang – zocht ze en zoekt ze naar die manier van kerk zijn die nodig is om te midden van al die veranderingen gestalte te geven aan de boodschap van het evangelie van Jezus Christus.
Ik schrijf: daar zoekt de kerk naar. Maar eigenlijk is het anders. Het begint ergens anders. En daar zit de dynamiek in van de kerk. Het begint bij de Koning van de kerk – Jezus Christus. Hij is in de meest diepe zin van het Woord het leven van de kerk. En Hij zoekt in de kerk en door de kerk heen – dus: ook naar buiten toe – naar mensen. Om gestalte te geven aan zijn heil in hun leven, naar binnen en naar buiten toe. Hij is de kerk daarin voorgegaan. Hij heeft de kerk daarin geleid, door zijn Geest. Door al die, nu al bijna, tweeduizend jaar. Want Hij is de Levende. Die blijft zoeken, ook door de kerk heen, totdat Hij terugkomt.
Dat maakt alles anders. En dat maakt de kerk tot kerk – dat wat van Hem is, en wat Hij nog altijd aan het doen is.
Ik bid: 'Here, geef dat we ons in ons kerk zijn door U laten leiden. En als het anders moet …?'
Jan van ’t Spijker, Hoogeveen