Zou je dat nou wel doen? Dat vroeg ik mezelf toen ik nadacht over dit commentaar. Zou je nou wel iets schrijven over Zwarte Piet, wat wil je daarmee bereiken? Maar ik doe het toch… Aan de ene kant om iets te delen over de ontwikkelingen bij de NOS en het Sinterklaasjournaal die wat mij betreft positief zijn. Roetveegpieten, de een wat donkerder dan de ander, dat vind ik nou een goede zaak. Verder wordt er niet meer over Sinterklaas en Zwarte Piet gesproken, maar raakt Sint en Piet steeds meer ingeburgerd. En onze kinderen hebben totaal geen last van de verandering. Het lijkt wel alsof ze het helemaal niet zien.
Maar er is ook een andere kant. Uit onderzoeken blijkt dat eenenzeventig procent van de Nederlandse bevolking nog steeds behoorlijk gehecht is aan Zwarte Piet. Ze maken de ontwikkeling helemaal niet mee en verzetten zich er ook tegen. De plaatselijke intocht in Dedemsvaart en ook in Hoogeveen had vooral (of uitsluitend?) Zwarte Pieten.
Met een groepje catechisanten raakte ik erover aan de praat. Ze wilden er eigenlijk niet over praten, want er werd al veel te veel over gediscussieerd. Ze vonden al die ophef maar onzin: ‘Er wordt toch niet iets discriminerends mee bedoeld, waarom doen ze dan zo moeilijk?’ Maar… wat zijn de bedoelingen dan en wie zijn ze…? Dat was natuurlijk wel een lastige vraag.
Zo raakten we in gesprek en kwamen tot de conclusie dat je zonder verkeerde bedoelingen een ander toch kan beledigen. En als iemand anders beledigd wordt door wat ik doe en ik kan mijn gedrag heel gemakkelijk aanpassen, waarom zou ik dat dan niet doen? Ga je uit van je eigen idee en jouw intenties of ben je bereid ook te luisteren naar een ander en te onderzoeken wat jouw ideeën bij hem teweeg kan brengen?
Zo niet alleen jezelf toetsen, maar ook luisteren naar een ander. Dat lijkt me een mooie, christelijke levenshouding waar iedereen mee geholpen is.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen