Het overviel me wel. Al die aandacht voor de hel. Ik blijf het een ongemakkelijk, gevoelig en moeilijk onderwerp vinden. De Nieuwe Koers publiceerde begin deze maand de resultaten van hun enquête naar de hel onder 1500 christenen in Nederland. Die enquête was een herhaling van een onderzoek in 2004 en bestond uit zes vragen: wat is de hel, hoe vaak preekt u/hoort u preken over de hel, wie gaan er naar de hel, hoe cruciaal is de hel voor het christelijk geloof en moeten we het wel hebben over de hel?
Op de vraag: wat is de hel, kon je acht antwoorden geven. Twee bleken veruit favoriet: 36% kiest voor het meest traditionele antwoord: ‘de hel is een eeuwigdurende, bewuste fysieke en geestelijke kwelling. Wie verloren gaat zal in de hel zowel lichamelijk als geestelijk tot in eeuwigheid worden gepijnigd als straf van God.’ En 34 % kiest voor het antwoord waarin ‘fysieke en geestelijke kwelling’ afwezig zijn en ‘eeuwige scheiding van God’ als de essentie van de hel wordt gezien. Vergeleken met 2004 vind ik de resultaten niet opvallend. Wat je onder andere ziet is, dat minder predikanten de hel een cruciaal onderdeel van het christelijk geloof vinden, waar je het indringend over moet hebben. En je ziet ook dat jongeren van behoudende kerken, vergeleken met de oudere generatie, een meer traditionele opvatting van de hel hebben. Dit verrast me niet. De Bijbel gaat niet over de hel, maar noemt die. Dat noem ik niet cruciaal. Ook zijn ouderen in het algemeen minder uitgesproken en milder in hun oordeel dan jongeren. Moeten we het er wel over hebben dan? Dat is best moeilijk. Maar erover zwijgen is voor mij geen optie, omdat de Bijbel erover spreekt. Nog een keer: ik preek niet over de hel, niet indringend en ook niet uitvoerig. Ik preek wel indringend en uitvoerig over het evangelie, de blijde boodschap van Gods liefde en genade. En daarbij de vraag: als God het kwaad niet straft, is Hij dan nog rechtvaardig? En is het feit dat Hij het kwaad vergeldt, geen troost voor wie onrecht lijdt?
Gurbe Huisman, Winschoten