Je hebt al een tijdje wat vage klachten. Je been sleept wat, je vergeet steeds vaker waar je iets nog maar neergelegd hebt, je voelt zo nu en dat een trilling in je hand… Eerst besteed je er geen aandacht aan, maar als het niet overgaat breng je toch maar eens een bezoekje aan de huisarts. Die zet een reeks onderzoeken in gang en na kortere of langere tijd krijg je de uitslag: chronisch ziek. MS, Alzheimer, Parkinson, of iets anders. Je wereld staat op zijn kop, want chronisch ziek betekent nooit meer beter worden. In de loop van de tijd zullen de klachten alleen maar verergeren. Je werk kun je na verloop van tijd niet meer doen, je wordt afgekeurd en moet leven van een uitkering.
Er zijn ook chronisch zieken die nooit een diagnose gekregen hebben. Een voorbeeld daarvan is ME/CVS, oftewel de chronische vermoeidheids-ziekte. Deze mensen voelen zich ziek, soms extreem moe, hebben vaak hoofdpijn, gewrichtspijn, concentratieproblemen. Maar er is geen stofje in hun bloed aantoonbaar dat zegt dat ze ziek zijn, geen röntgenfoto of echo kan iets aantonen. En bij veel artsen, ook keuringsartsen, werkt het zo: wat je niet kunt zien bestaat niet. Het zit gewoon tussen je oren. Een uitkering? Geen sprake van!
Op dit moment is er een groep aan het ontstaan die lijkt op deze tweede groep. Het zijn de corona-patiënten die geen corona meer hebben, maar niet genezen zijn. Hun klachten lijken wat op de chronische vermoeidheidsziekte. Ze zitten al maanden thuis en zijn tot bijna niets meer in staat. Werken lukt niet, of een klein beetje. En niemand weet wat hun vooruitzichten zijn, niemand kent het verloop van deze vorm van Covid-19.
Begin oktober was de week tegen de eenzaamheid. Dan denken we vaak aan ouderen, die niet meer zo mobiel zijn, veel alleen thuis zitten. Maar vergeet de chronisch zieken niet! Ze hebben te weinig energie of zelfs de mogelijkheid niet om er op uit te gaan. Leg contact, stuur eens een kaartje of een appje, breng een kort bezoekje of hou het bij een gesprekje aan de deur in deze coronatijd. Het zal gewaardeerd worden.
Janneke van der Molen, Bierum