In een commentaar probeer je iets te schrijven over iets actueels, in de kerk, in de samenleving, of waar dan ook. En op dit moment is dan het eerste wat in je opkomt natuurlijk ‘corona’. Het hoge aantal besmettingen, de ziekenhuisopnames, patiënten die wachten op een hoognodige behandeling, maar waar geen plek voor is, vaccinaties en boosterprikken, maatregelen, rellen en protestmarsen, uitbraken, psychische schade, economische schade, sterfgevallen… allemaal woorden waarvan iedereen direct snapt wat je daarmee bedoelt.
Maar er is meer dan corona. Een paar voorbeelden:
De klimaatconferentie in Glasgow, een paar weken geleden. De wereld werd met de neus op de feiten gedrukt: zo kan het niet langer. Er werden afspraken gemaakt, die toch weer afgezwakt werden. Wel logisch ook, rijke landen hebben met hun overvloedige levensstijl de crisis veroorzaakt, armere landen hebben nauwelijks bijgedragen aan de huidige noodsituatie, maar moeten wel allerlei geldverslindende maatregelen nemen.
Of denk aan de vluchtelingen. Velen leven onder erbarmelijke omstandigheden, en uitzicht op een oplossing is er niet. Hulpverleningsorganisaties en vrijwilligers proberen te helpen, maar vaak is het ook een politiek probleem, waarbij vluchtelingen zelfs worden gebruikt als drukmiddel.
Pas geleden was er op het achtuurjournaal een reportage over Jemen, een land waar al jaren een burgeroorlog aan de gang is. De situatie is er hartverscheurend en uitzichtloos. Elk moment sterven mensen van de honger. Moeders kunnen hun baby’s niet voeden en zien ze onder hun ogen sterven. Hulpverlening is er bijna niet, omdat hulpgoederen in de havens tegengehouden worden.
Volgens de UNHCR is het op dit moment de grootste humanitaire ramp op de wereld.
En in Afghanistan dreigt een zelfde situatie te ontstaan. Het leven was er al niet makkelijk, er heerste ook voor de komst van de taliban al honger, maar nu stevenen de Afghanen af op een regelrechte hongerwinter. Het komt voor dat ouders hun dochtertje verkopen, zodat de rest van het gezin weer iets te eten kan kopen.
De gezondheidszorg was bijna helemaal afhankelijk van buitenlands geld, maar sinds de taliban aan de macht zijn, is die hulp gestopt.
Zijn er ook nog positieve dingen te melden? Vast wel, maar die komen vaak niet in het nieuws. Op dankdag werd ons voorgehouden onze zegeningen te tellen. Maar lukt dat ook nog als je getroffen wordt door een ramp die je alles afneemt?
Het is niet altijd goed om je eigen (corona)leed te vergelijken met anderen. Er zijn altijd wel mensen te vinden die het zwaarder hebben dan jij, maar daar wordt je eigen leed niet minder om. Wel is het goed om de dingen, zoals niet naar de kerk kunnen gaan, bijna geen bezoek ontvangen, niet spontaan uit eten, een mondkapje dragen, wat te relativeren als je hoort van leed dat andere mensen treft.
Wat kunnen we doen? Bidden voor overheden en machthebbers om wijsheid, bidden voor hulpverleners en zorgmedewerkers, geven aan hulporganisaties, zodat die voldoende middelen hebben om te helpen, en wat de klimaatconferentie betreft: Ga bij jezelf eens na wat je kunt besparen aan energie, ook al is het maar een minimaal druppeltje op een gloeiende plaat.
Janneke van der Molen, Bierum