Sinds kort woont onze jongste zoon met zijn vrouw en drie kinderen weer op Urk. Acht jaar lang woonden ze in het buitenland, maar nu zijn ze weer in de buurt. Het ambt van grootouder kan weer meer gepraktiseerd worden. De oudste dochter zit al in groep twee. Regelmatig brengen we haar naar school en halen haar na schooltijd weer op. Als het weer een beetje meewerkt is het een klein feestje. Straks als ze groter wordt gaat ze natuurlijk zelfstandig naar school. Je houdt wel je hart vast als je die kinderen door het verkeer ziet laveren, maar gelukkig gaat het meestal goed. Je hoeft je als ouders niet constant zorgen te maken of je dochtertje wel thuiskomt.
Dat ligt heel anders voor de christenen in Pakistan. Vooral jonge meisjes zijn kwetsbaar. Ze zijn niet veilig. Ze komen na een schooldag lang niet altijd thuis. Vorige week, 26 november las ik iets geks in de krant. Pastor Aslam Masih, uit de provincie Punjab, vertelt hoe zijn dochter op 31 oktober onderweg naar school werd ontvoerd en verkracht. Ze wist te ontsnappen en is nu samen met haar ouders gevlucht. Gevlucht? Dat lijkt me de omgekeerde wereld. Die verkrachter en zijn handlangers, die hebben reden om te vluchten? Ja, zo gaat het in ons land. Zo gaat het in een rechtstaat, maar in Pakistan gaat dat anders. De politie komt heel traag op gang. En de belagers beginnen je gelijk te bedreigen omdat jij er een zaak van hebt gemaakt. Jij, het slachtoffer en familie, bent van nu af aan je leven niet meer zeker. Vluchten is de enige optie. Als je geld hebt kun je op zoek gaan naar een advocaat. Maar advocaten die dit soort zaken serieus willen behandelen zijn moeilijk te vinden. Niet helemaal onlogisch, ook zij worden bedreigd.
Gelukkig zijn er vanuit de Pakistaanse politiek nu en dan tegengeluiden te horen. Een parlementslid schreef: ‘Dit geval toont aan met welke verschrikkingen christelijke meisjes in Pakistan worden geconfronteerd. Deze dochter is niet alleen een kind van onze gemeenschap, maar van heel het land.’ Hij doet ook een beroep aan de moslimgemeenschap om zich uit te spreken tegen deze misdaden. ‘Onze dochters leven in angst. Het is aan de regering om te laten zien dat ze geeft om hun veiligheid.’
Pakistaanse christenen houden van hun land. Het land waar ze geboren zijn, het land van hun taal. Ze willen er zo graag in vrijheid hun God dienen. Maar dat lijkt nog ver weg. We zouden meer aan ze moeten denken, Meer voor ze moeten bidden, ze meer steun moeten geven. Altijd leven ze in gevaar. We moeten ons er voor hoeden dat we gaan denken: het gaat daar nu eenmaal zo. Wennen aan onrecht, dat mag niet, dat mag nooit. We moeten over onrecht verontwaardigd zijn en blijven. En we moeten op een of andere manier vorm geven aan die verontwaardiging. Niet haat voor haat of onrecht voor onrecht, maar strijden voor recht en voor waarheid.
‘Is er voor de vervolgde kerk gebeden?’ vroeg mijn vrouw toen ik zondag uit de kerk thuiskwam. Helaas gebeurt dat lang niet altijd. En toch begint het daar mee. Bidden maakt je opmerkzaam, creatief en actief. Waakt (let op) en bidt.
Krijn de Jong, Urk