Een vrome saus

In Opbouw van twee weken geleden schreef Emmy Viezee-Fock over het ontstaan van tradities. Ze deed dat aan de hand van een ervaring die misschien ons ook wel aan het denken kan zetten. Zo beschrijft ze een ontmoeting met een jonge vrouw die haar vertelde over de al heel lang bestaande vakantiebijbelschool. Emmy wist daar (zonder dat deze jonge vrouw daarvan op de hoogte was) echter alles van, omdat zij bij de oprichting tot de initiatiefnemers had behoord. Ze schrijft dan: ?De groep die destijds het initiatief nam, bestond uit jonge honden van begin of midden twintig en ik was ??n van hen. Ik zou haar dus precies kunnen vertellen hoe lang dat werk bestaat. Ruim driehonderd kinderen uit de aanpalende nieuwbouwwijk kwamen er in die tijd op af. 'Hoeveel kinderen komen er en hoe vullen jullie de week in?', vraag ik belangstellend. Tot mijn ontsteltenis somt ze hetzelfde programma op dat we dertig jaar geleden in elkaar hadden gezet: bijbelverhaal, werkje, 's middags vossenjacht, spelmiddag, filmmiddag, op donderdagmiddag vrij en op vrijdagmiddag afsluiting met pannenkoeken. Ik geloof mijn oren niet. En dat alles wordt georganiseerd voor een kleine 30 kinderen. Ja, ik weet het: al bereik je er maar ??n. Maar het gaat wel om 30 kinderen van orthodoxe signatuur. 'Waarom hebben jullie op donderdagmiddag vrij?' Ze kijkt me ernstig aan en zegt met zekere vroomheid: 'Dat is een middag van bezinning'.
Een schaterlach kan ik nog net terugfluiten. Zal ik het zeggen of zal ik het niet zeggen. In dit geval besluit ik een tegennatuurlijke beweging te maken en m'n mond te houden. Maar ik moet het toch kwijt en daarom vertel ik het u. Die vrije donderdagmiddag was al direct bij de start ontstaan omdat we gewoon niets wisten te verzinnen. We hadden van alles bedacht, maar voor die middag bleven we vooral om budgettaire redenen blanco. 'Dan maar vrij!', riepen we opgewekt.
Zo ontstaan dus tradities.?

Zonder te zeggen dat tradities per definitie fout zijn, is het wel duidelijk dat ook wij onze tradities kennen. Het zwarte pak van de ambtsdragers, het alleenrecht van het orgel in de dienst, de ?onemanshow? van de ene man op de kansel, en ga zo nog maar even door.
Ik vraag me wel eens af of er (ook in mijn geloofsleven) ongemerkt witte vlekken ontstaan zijn voor zaken die ik tot het zuivere geloofsleven reken, maar die in feite niet meer zijn dan tradities. Om eerlijk te zijn denk ik dat soms wel eens bij het burgerlijk huwelijk, de visie op de doop, onze verplichte formulieren, enz. Maar misschien zijn er nog wel veel meer te vinden.
Een mooie gelegenheid om jezelf op tradities te ?betrappen? is een kerkdienst op andere bodem. Dat hoeft overigens niet per se in het buitenland te zijn, maar kan net zo goed in Nederland zelf bij een ander kerkgenootschap. We hebben de waarheid immers niet in pacht al zijn we nog zo oprecht in het streven daarnaar.

Voor velen van ons is het (binnenkort) vakantie. Ik zou zeggen een prima gelegenheid om eens op zoek te gaan naar je eigen tradities. Gooi het net eens over een andere boeg en bezoek eens niet een gereformeerde Nederlandstalige dienst, maar shop een keer bij de buren.
Bij de koffie is er dan vast een uitstekende gelegenheid om dat wat er allemaal ?anders? was te bespreken. Is de manier zoals wij het doen bijbelser? Is het slechts een traditie? Is het een goede gewoonte of zijn er betere alternatieven?
Wie weet kan de vakantie ons dan een keer op een heel andere manier ?in de ruimte zetten?.
Vaya con Dios

Hoogeveen
Jan van Amerongen

Sidebar

Hoofdmenu

Een vrome saus

Kerkdiensten

Commentaar