Op 20 september j.l. is het 25 jaar geleden dat drs. H.M. van der Vegt werd bevestigd als predikant te Groningen, met als speciale opdracht de Evangelieverkondiging onder Isra?l. Op verzoek van de redactie vertelt hij hoe het in die 25 jaar is gegaan.Een spotlight over vijfentwintig jaar... Wanneer ik aan het licht gewend ben, denk ik allereerst aan mijn Pandaatje, dat me naar Isra?l bracht. Een paar dagen na de gedenkwaardige bevestigingsdienst in Groningen ging ik op weg, via Itali? en Griekenland naar Haifa met de auto en met de boot. In de haven van Ancona schreef ik ansichten aan Deputaten Isra?l, dat de ?nieuwe werker in Isra?l? - ja, dat was ik ? een goed eind op weg was.
Op een zondag kwam ik in Jeruzalem aan, het begin van tien jaren werk in de ?heilige stad?. Ik heb daar met onvoorstelbaar veel vreugde en plezier (dat zijn heel verschillende begrippen, maar ze passen allebei) mogen werken: leren van het Jodendom, Nederlandstalige kerkdiensten, contacten met allerlei Isra?lis, met Palestijnen, de regenboog-achtige oecumene van Jerusalem ? en daarvan zoveel mogelijk vertellen aan onze kerken in Nederland.
Na tien jaar kwam ik terug ? niet helemaal als Jakob, maar wel met mijn vrouw, met zoon Johannes en bijna-geboren-dochter Elisabeth - en met als veestapel twee katten. En dat ?terug? was relatief: ik kwam terug naar Europa, zelfs naar West-Europa, maar niet helem?al naar Nederland. We gingen wonen in Hamburg, waar mijn vrouw Astrid, ook predikante, een gemeente gevonden had. Dat was een gans ander bestaan: ook goed, ook bijzonder, ook rijk, maar, nou ja, wel anders. De eerste tijd was ik zeer druk met de kinderen, Johannes en Elisabeth ? en ik vind het een groot voorrecht, zoveel tijd met hen te hebben mogen doorbrengen. Maar kinderen worden groot, wat gelukkig heel geleidelijk gaat, en ik kreeg steeds meer tijd voor de opdracht, die de kerk van Groningen me - tot mijn blijdschap - gegeven heeft: om ook in Hamburg te werken aan de betrekkingen tussen Joden en Christenen. Inmiddels is dat een behoorlijk stuk werk en ik organiseer hier heel wat lezingen, studiedagen, excursies en reizen over thema?s rond kerk en synagoge. Daarnaast heb ik met een zekere regelmaat de gelegenheid om in Nederland in kerkdiensten voor te gaan en zo het contact met de kerken en met Groningen, de gemeente waar ik al 25 jaar predikant ben, weer meer inhoud te geven. Dat kan ook, het zij ?nebenbei? opgemerkt, door het plan, met een groep uit de gemeente van Groningen en de ommelanden in breedste zin volgend voorjaar nog eens naar Isra?l te reizen.
En zo eindigt deze geschiedenis, in zekere zin, voorlopig, zoals hij begon: in de kerk van Groningen, met een predikant op afstand, die met verbazing ziet, wat voor verschillende vormen (bij gelijkblijvende inhoud) een predikantschap kan hebben. Ik stond erbij en keek ernaar.
?Het begrijpen is mij te wonderbaar?.
Hamburg
Rien van der Vegt