Gerjanne in Zuid-Amerika (4)
Inmiddels bevind ik me weer 1,5 week in Nederland, een maand eerder dan gepland. Het avontuur en mijn vrijwilligerswerk in Bolivia, wat zou plaatsvinden van 12 april tot 3 juni heb ik vroegtijdig afgebroken. Na drie weken vrijwilligerswerk heb ik een weloverwogen beslissing genomen om eerder terug te komen. Hieronder leg ik uit waarom.
Ontwikkelingswerk is iets heel moois. Je spaart je geld om een grote reis te maken en je in te zetten voor mensen die het zoveel minder hebben dan jij. Je hebt de motivatie om de handen uit de mouwen te steken, je kennis in te zetten om er samen met de lokale mensen een leuke tijd van te maken en iets te bereiken. Dit is mijn streven en mijn ideaal, altijd al geweest sinds mijn eerste ervaring met ontwikkelingswerk in Brazilië 2005. In Peru heb ik dit ideaal tot uiting gebracht en heb ik me vol enthousiasme en energie ingezet om iets te kunnen betekenen voor dit project, voor dit land. Misschien is het een illusie om te denken dat het project écht iets aan me heeft gehad, maar stiekem weet ik dat dit wel zo is.
Dit alles wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is om in de Zuid-Amerikaanse cultuur te leven en te werken. De welbekende relaxedheid die dit continent typeert, is prachtig maar voor een Nederlander niet makkelijk. Afspraken die niet worden nagekomen, belangrijke dingen die niet zijn geregeld en het niet kunnen organiseren van activiteiten, noem maar op. Dit leidt soms tot miscommunicatie en frustratie aan de kant van de Nederlander. Heel logisch en eigenlijk weet je dat ook van tevoren. Toch zij dat zo en moet jij je als Nederlander daaraan proberen aan te passen.
In Bolivia kwam ik ook weer in aanraking met die zo andere manier van denken. Zo wisten ze op mijn project niet wanneer ik kwam werken, wat ik kwam doen en hoelang ik bleef. Niemand die me enigszins kon uitleggen wat het project inhoudt en waar ik bij zou kunnen helpen.
En wanneer ik voorstelde om zelf iets op te zetten, zag men dat niet zitten en wist men het niet te organiseren. Dit was lastig en het gevoel van ´nuttig en welkom zijn´ kwam daardoor onder spanning te staan. Volgens de website staat het project te springen om vrijwilligers, met name vrijwilligers met een professie. Maar op het moment dat deze zich presenteren, weten ze het naar mijn idee niet te organiseren en wat ze er mee aan moeten. Dat is jammer, want vrijwilligers kunnen veel doen en organiseren, mits daar ruimte voor is.
De gedachte dat, in dit geval, Bolivianen het niet willen of het niet kunnen verbeteren van hun land, spookte daardoor door mijn hoofd en werd door meerdere situaties steeds sterker bevestigd. Deze gedachte is in het algemeen moeilijk te accepteren voor mensen die een arm land willen helpen door middel van kleinschalige projecten. Het maakte me teleurgesteld, boos, verdrietig en gefrustreerd.
Het is voor mij moeilijk te accepteren en onder ogen te zien dat het land waarschijnlijk niet klaar is voor verbetering en dat niet kan organiseren. Voorlopig zal het verschil tussen arm en rijk dus zo ontzettend groot blijven, en dat is pijnlijk om te beseffen.
Natuurlijk weet ik ook wel dat ik de wereld niet kan verbeteren, die illusie had ik ook niet. Toch had ik wel verwacht meer voldoening te halen uit wat ik daar deed en meer het gevoel te hebben iets te kunnen betekenen. De jongens van het project waren ontzettend lief en als ik hun lachende gezichtjes zag, werd ik daar ook wel echt blij van. Dat is het niet. Maar voor dat kleine halve uurtje per dag dat ik iets met ze kon gaan doen, vond ik het moeilijk om mijn motivatie op te brengen. Na veel wikken en wegen en steeds weer opnieuw hopen dat er meer ruimte voor me kwam, heb ik daarom uiteindelijk besloten om mijn vrijwilligerswerk te verkorten.
Het is jammer dat mijn werk in dit land me niet heeft gegeven wat ik had gehoopt, maar dat is niet anders. Ik heb mijn best gedaan en een fantastische tijd gehad deze 4 maanden. Ik ben aan dit avontuur begonnen om mooie ervaringen op te doen en om me in te zetten voor de medemens. Dit heb ik naar vermogen gedaan en ik kijk terug op een hele bijzondere, gave en mooie tijd!
Ik heb ontzettend veel gezien, heel veel mooie mensen ontmoet en veel voldoening gehaald uit dit alles.
Inmiddels ben ik dus weer in Nederland en ben ik druk aan het solliciteren voor een baan. In de buurt van de Randstad zoek ik een baan als Psycholoog of Psychodiagnostisch medewerker. Mochten er mensen zijn die nog tips voor me hebben, dan hoor ik dat graag.
Gerjanne Trompert