Tijdens de adventsperiode zullen een aantal lezers van het kerkblad aan de hand van een lied of gedicht, vertellen hoe zij toeleven naar kerst.
Het is 1961 en twee meisjes staan een beetje bibberend op een bankje vóór in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Barendrecht. Het is 2e kerstdag en de kerk is tjokvol want de zondagsschool “Laat de kinderkens tot Mij komen” viert het kerstfeest. 150 kinderen zitten er op de zondagsschool. En ik mag samen met een meisje dat ik niet ken deze woorden zingen:
Dit is de dag, die God ons schenkt,
waaraan thans ieder christen denkt;
hem viere, wat in 't groot heelal
door Jezus is en wezen zal.
Men had Hem eeuwen lang verwacht;
en toen Gods tijdperk was volbracht,
toen zond Hij van zijn hoge troon
het heil der wereld ons, zijn Zoon.
Als ik dit wonder vatten wil,
dan wordt mijn geest van eerbied stil,
aanbidt het, maar doorgrondt het niet,
dat zo de liefde Gods geschiedt.
De melodie vond ik heel gemakkelijk, maar de meeste woorden begreep ik echt niet, ik was toen zeven jaar.
Maar wat ik best bijzonder vind is, dat ik die moeilijke verzen van toen toch nooit vergeten ben. En altijd als de adventstijd aanbreekt komen de woorden weer boven. Dit is de dag die Gód ons schenkt....... want díe woorden begreep ik wel. Wat een wonder dat die dag dat Hij kwam er is. Er zijn veel mooiere, kunstiger liederen die gaan over Christus' geboorte. Maar dit gedicht brengt mij altijd weer min of meer terug bij dat kleine kind dat over grote dingen zong die ze niet begreep. En ben ik nu veel verder? Ja en nee. Het laatste couplet spreekt van een wonder wat je niet vatten kunt. Dat blijft. Maar wat gekomen is, dat is het aanbidden, het aanbidden van die God die Zijn Zoon stuurde naar die wereld die verloren lag. En ik ben zo'n verloren mens en toch wilde Hij ook voor mij geboren worden. Ondoorgrondelijk wonder toch!?
Het andere meisje waar ik toen op het kerstfeest mee zong werd later mijn schoonzusje en hartsvriendin. Ruim 11 jaar geleden is ze in volle vrede gestorven en nu mag zij haar Redder aanbidden. En soms, heel soms, zou ik samen met haar in die storeloze vrede waar zij nu is willen staan zingen. Met allen die hun Zaligmaker die kwam “op de dag die God ons schonk” lief hebben gekregen. Het zal een ander lied zijn. Het lied van het Lam. Van de Zaligmaker Jezus Christus die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomen betaald heeft en mij uit de heerschappij van de duivel verlost heeft.
Finsterwolde
Willy Kooiman-Molenaar