U gaat onder de titel ’In de poort’ mijmeringen lezen. Deze mijmeringen hebben iets bijbels, iets gelovigs. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar laat het mij u uitleggen.
De poort van de stad was in bijbelse tijd de plek, waar het recht werd gesproken, waar wijsheid te vinden was, waar aktes werden opgemaakt, waar kortom het leven van de stad zijn beslag kreeg. In de poort kan je de ouden vinden, de wijzen en de functionarissen. Ik werd uitgedaagd om stukjes te schrijven in de poort van de gemeente van Jezus Christus. Dat is dus de plaats, waar wijsheid te vinden is, maar ook het dagelijks leven, de bijbel, maar ook de menselijke zin en onzin. In mijn gedachten ben ik tussen de ouden in de poort gaan zitten en een beetje tussen neus en lippen commentaar gaan leveren op wat er zoal de gemeente van Jezus Christus in en uit gaat.
Het zijn dus mijmeringen. Af en toe verrassend bijbelse vergezichten, maar soms ook op en top menselijke ditjes en datjes, die ik met een kwinkslag becommentarieer. Soms voel je de pijn van een mens in de woorden, soms de zachte wind van Boven, die kalmeert en troost.
De mijmeringen zijn vaak wel aan de tijd van het jaar gebonden, dus ik zal ze met de naam van een maand benoemen.
Ik pretendeer geen grote woorden te schrijven, geen bijbelse wijsheden of profetische klanken. Ook zal de kerkorde meer regel geven dan mijn geschrijf en naar ik aanneem zal de traditie meer houvast bieden dan mijn mijmeringen. Niettemin hoop ik, dat u een vermoeden van de Allerhoogste krijgt en een zachte glimlach rond de lippen, die de dag van vandaag voor u weer een dag des HEREN maakt. In de stilte was God.
Onder de Poort
Zelfs voor de ouden onder de poort is dit een vreemd moment om samen te komen. Nieuwjaarsmorgen negen uur. Toen ze hun huizen uit gingen en door de straten naar de poort liepen voelden ze, roken ze de stilte. Slechts hier en daar was een kind wakker en schuifelde een moeder in plichtsbesef in haar ochtendjas door de zitkamer. Verder heerste de stilte. En nu staan ze samen in de poort. Wat een merkwaardig moment. Wie spreekt er dan nu ook af onder de poort! Toch hadden ze er bewust voor gekozen. En ze voelen dat die keus goed was geweest. Alles om hen heen ademt het nieuwe. Het is alsof de lucht vol is van belofte en die belofte over hun wangen strijkt. Tastbaar is het nieuwe jaar en het veroorzaakt tintelingen en kippenvel. Ze hadden dit vermoed en daarom afgesproken onder de poort. En ze hadden ook gezegd wat ze er zouden gaan doen. Ze zouden het Boek openen als een officieel gebaar. Ze zouden de woorden van de Eeuwige loslaten in het nieuwe jaar nog voordat de feestvierders van gisteren zouden ontwaken tussen de lege flessen en de opgedroogde dipsaus. Die woorden zouden ook dit jaar leven en werken tussen alle andere klanken, die mensen zouden loslaten in de tijd. De ouden heiligen het jaar door de woorden onontkenbaar een plaats te geven in de poort van de stad, te laten uitwaaien over de velden buiten de stad en te laten dwalen door de straten en de huizen. Maar waar zullen ze nu beginnen? Eén van hen slaat het Boek open en leest hardop: “In het begin schiep God de hemel en de aarde ...” Het wordt een goed jaar.
Almere
Peter van Dolderen