Per ongeluk is in het voorlaatste nummer de mededeling weggevallen, dat we met de rubriek ‘Onze broers en zussen’ een langer lopende serie beogen.
Asielzoekers moeten meestal heel lang wachten voor ze te horen krijgen of ze in ons land mogen blijven of dat ze weer moeten vertrekken. Soms duurt het wachten wel vijf jaar, of zelfs langer. Slopende jaren. Naast het lange wachten worden vluchtelingen ook veelvuldig verplaatst. Dat ervaren ook Roneela en haar twee reisgenoten. Maar er zijn ook lichtpuntjes. Telkens waren er overal christenen die hen opzochten, naar hen luisterden en hulp aanboden.
Angstig en onzeker voelden Roneela en haar vrienden zich toen ze uit de auto werden gezet. ‘Daar moet je zijn’, zeiden hun begeleiders toen ze in de richting van het asielzoekerscentrum wezen. ’They give you food and shelter, zij geven je eten en onderdak’. Ze hadden toen nog niet in de gaten dat het om een asielzoekerscentrum ging. Dat begrepen ze wel direct bij aankomst. Ze kregen formulieren voorgelegd en hoorden zeggen: ‘Hier moet je je asielaanvraag tekenen’. Even later zaten ze in hun nieuwe verblijf, een kleine caravan. Twee dagen mochten ze uitrusten. Na die rustperiode volgde een gesprek met iemand van Vluchtelingenwerk. ‘Welkom in Holland’, zei hij. Roneela wist vaag van het bestaan van ons land. Van haar oudere broer had ze een versje geleerd over ‘kaas, boter en melk’. Dat was al haar kennis over Nederland.
Al op de eerste zondag kregen ze bezoek van mensen uit de kerk. Die zagen dat de drie Pakistaanse vluchtelingen een kruisje droegen. ‘Zijn jullie christenen?’, vroegen ze. En ze vroegen ook of ze nog wat nodig hadden. Roneela en haar vrienden waren blij met die hulp. ‘We hadden het koud, we hadden alleen zomerkleren bij ons. En ze luisterden ook naar ons verhaal’. Een van de vrouwen heette mama Toes. Ze praatten en baden met ons en haalden ons op voor Bijbelstudie.’
Na drie weken werden de drie Pakistaanse vluchtelingen overgeplaatst naar Soest, daar verbleven ze in een hotel. Het was een soort wachtplaats. Hier kregen ze hun eerste interview. Via contacten van mama Toes kwamen ze ook nu in contact met een kerk, de Rafaelkerk in Amersfoort. Tijdens hun verblijf in Soest moesten ze voor drie dagen naar het IND-kantoor in Zevenaar voor verdere interviews. Na drie maanden Soest volgde er overplaatsing naar het AZC Well in Limburg. Daar verbleven ze een vol jaar. Vandaar ging de reis naar Almere. Ook daar kwamen christenen op hun pad. Een vrouw haalde hen op voor een Iranese kerkdienst. Na drie maanden kreeg Roneela te horen dat haar asielaanvraag was afgewezen. Door de politie werd ze overgebracht naar het detentiecentrum in Rotterdam. Daar heerste een heel andere sfeer, een gevangenissfeer. Overdag mag je er binnen vrij rondlopen, maar om acht uur gaat de deur achter je op slot. Sommige beveiligers waren goed, anderen waren heel hard. Toch had Roneela er een goeie tijd. ‘Dank God, ik ontmoette er veel christenen. De hele dag hielden we bidstonden. In alle talen werd er gebeden. Ik was dicht bij God. Ik las veel in de Bijbel en bad veel. En veel christenen baden voor ons’. Roneela’s vluchtverhaal kwam op de EO-website, met een verzoek voor gebed. Ze kreeg meer dan 2000 kaarten! Ook kwamen er elke week mensen op bezoek. ‘Ik kreeg veel liefde van mijn nieuwe, Nederlandse familie’.
Wordt vervolgd.
Krijn de Jong, Urk