In Matthys zyn Loop, een dorpje in het voormalige KwaNdebele, Zuid-Afrika, was een kleine gemeente. Een paar gezinnen kwamen regelmatig naar de kerk. Een paar jongelui waren actief in het zondagsschool- en jeugdwerk.
Er was een meisje, ze heette Poppie, was erg actief en ze was elke zondag present. Haar ouders kwamen ook regelmatig in de kerkdiensten. Niets om op aan te merken. Totdat ineens Poppie op een zondag afwezig was. Zou ze ziek zijn? Ook de volgende zondag was ze er niet. Bij navraag bleek dat ze een conflict had met haar ouders. Wat je vaak ziet in de zending is dat ouderen heel trouw naar de kerk kunnen gaan, maar daarnaast ook nog allerlei heidense gewoontes onderhouden.
Nu was Poppie op een leeftijd gekomen dat ze belijdeniscatechisatie ging volgen. Daar leerde ze vanuit de bijbel en de catechismus wat het betekende om de Here Jezus te volgen en daarbij heidense gewoonten los te laten.
Toverdokter
Maar nu was ze in problemen gekomen met haar ouders, die nog elk jaar de gewoonte hadden de toverdokter uit te nodigen hun huis te reinigen. Dat betekende dat er een dier geslacht moest worden en met het bloed van dat dier, vermengd met water, werd het huis besprenkeld. Ook alle mensen van het huisgezin moesten besprenkeld worden met bloed en water. Het is een vorm van reiniging om te voorkomen dat verkeerde geesten (machten) het huis konden binnendringen om ongeluk te brengen, zoals ziekte en honger.
Poppie wilde in dat jaar van belijdeniscatechisatie er niet meer aan meedoen. Zij geloofde dat alleen de HERE God huis en huisgezin kon beschermen. Daarom was ze er niet bij toen dat jaar de toverdokter was gekomen. Het gevolg was dat ze toen helemaal niet meer thuis mocht komen: ze was niet gereinigd. Als zij nu dat ouderlijk huis binnen zou komen, kon juist zíj de poort zijn waardoor verkeerde geesten het ouderlijk huis binnen konden komen om ongeluk te brengen.
Dus haar ouders hadden gezegd, dat ze niet meer thuis mocht komen. De predikant kreeg hiervan te horen en dacht: dat kan niet! De ouders van Poppie zijn toch ook leden van de kerk? Hij ging naar het gezin toe om erover te praten. Maar de predikant kreeg de voet niet tussen de deur. Poppie nam toen een drastisch besluit. Ze brak met haar familie en liep weg. Het betekende wel dat ze vanaf dat moment moederziel alleen op de wereld stond. Ze had geen familie meer.
Poppie is toen een tijdlang bij de predikant in huis gekomen om haar middelbare school af te maken. Uiteindelijk is ze naar de universiteit gegaan om in de stad verder te studeren.
Waarom dit verhaal?
In de zending kwamen we regelmatig tegen dat een eerste generatie die tot geloof kwam en zich aansloot bij de kerk, nog in twee werelden leefde. Aan de ene kant nog in de oude heidense wereld met alle invloeden, machten en cultuur; aan de andere kant hoorde deze generatie van de Here Jezus en van de bevrijding van zonden, van bevrijding ook van machten en vooroudergeesten.
Met dat oude kun je niet zo maar breken, daarmee roep je het onheil over je af en over je huis. Bij ziekte en ongeluk werden dan meteen de toverdokters geroepen en met offers en reinigingsrituelen moest het onheil gekeerd worden.
De tweede generatie kwam al wat meer los van deze heidense traditie, maar ze kenden nog maar al te goed de macht van de geestenwereld. Pas een derde generatie christenen is vaak in staat om volledig los te komen van deze boze machten en zich helemaal aan de Here Jezus over te geven en te vertrouwen op God.
Nieuw leven
Poppie was daarom een uitzondering. Zij durfde al als tweede generatie christen te breken met het heidense geloof. Maar dat betekende voor haar ook een breken met haar familie. Ze was niet meer welkom.
Hoe kon ze dit doen? Hoe kon ze dit in haar leven volhouden?
Dat kon Poppie – en daarna velen meer – omdat ze de Here Jezus hadden leren kennen en de kracht van de opstanding van de Here Jezus. In de Bijbel wordt die kracht van de opstanding omschreven als dynamiet, dat de sterkste tegenstand uit de weg kan ruimen. Poppie had uit de catechismus geleerd (zondag 18), dat we door de kracht van de opstanding van de Here Jezus opgewekt worden tot nieuw leven.
We zijn Poppie later uit het oog verloren. Maar haar verhaal zijn we nooit vergeten. Het heeft ons doen beseffen hoe moeilijk het is voor eerste- en tweede-generatie christenen in een heidense omgeving om te kunnen breken met het heidendom.
Maar het heeft ons ook geleerd hoe sterk de kracht van God is en de kracht van de opstanding van de Here Jezus om te kunnen breken met een zondige praktijk.
Dat geldt ook voor Nederland, voor jou en mij.
Het verhaal van Poppie is daarom nog steeds een voorbeeld om te blijven vertellen van de opstanding van de Here Jezus en van het nieuwe christelijke leven in een steeds meer heidense omgeving in Nederland.
Aurelia en Henk Jonkman, Dronten