Een enkele keer zie je een kerk in een landelijke omgeving, omringd door een paar huizen en soms nog een pastorie. De gereformeerde kerk in Augustinusga is hier een voorbeeld van. Bijna op de grens van Surhuizum en Augustinusga vind je de Pypke-tsjerke. Maar in verreweg de meeste gevallen staan kerken in een woonwijk. De kerk heeft dus buren en niet weinig ook. Maar hoe onderhoudt de kerk contact met de buren en hoe krijgen de buren contact met de kerk?
Iets organiseren
Het is nog niet zo lang geleden dat bij velen de gedachte leefde dat de deuren van de kerk altijd open staan. Als men wil, kan men zomaar binnenlopen. Nu zal ik de laatste zijn die beweert dat dit niet kan. Maar de laatste twintig jaar begint bij steeds meer kerken het idee te leven dat je als kerk niet meer afwachtend kunt zijn. Wil je de buurt bereiken dan moet je naar buiten treden. Iedere kerk doet dat op zijn eigen manier.
Er wordt iets georganiseerd in de kerk of in de omgeving daarvan in de hoop dat daar ook niet-gemeenteleden naartoe komen. Denk bijvoorbeeld aan een het organiseren van een rommelmarkt, een bazaar, sing-in, een vakantiebijbelweek voor de kinderen of een evangelisatiebijeenkomst. Trouwens, de laatste tijd zie je soms ook dat kerken de deuren openzetten op een doordeweekse ochtend zodat mensen zomaar kunnen binnenlopen voor een gesprek of een kop koffie. Natuurlijk zijn er veel meer manieren om in contact te komen met buren.
Nieuwsbrief
Ongeveer vier jaar geleden is de zendings- en evangelisatiecommissie (ZEC) van de CGK Dokkum begonnen met het verspreiden van een nieuwsbrief rondom de kerk. Bij ruim tweehonderd adressen valt deze brief per kwartaal op de deurmat. Daarin wordt naast een kort bemoedigend woord iets verteld over bijvoorbeeld (bijzondere) kerkdiensten, de Alpha-cursus of koffieochtenden. Allerlei activiteiten die op zondag en door de week plaatsvinden binnen of buiten de muren van de kerk. Maar ook worden de buren geïnformeerd over hoe bepaalde zaken binnen de kerkmuren geregeld zijn. Bijvoorbeeld hoe komt men (in ons geval) aan een nieuwe predikant, hoe wordt er aandacht gegeven aan de kinderen in de kerk. Kortom, waarom doen we de dingen zoals we ze doen.
Sinds kort hangt er een brievenbus naast de ingang van de kerk met de bedoeling dat wanneer er in de omgeving van de kerk een kind is geboren, een jubileum te vieren valt of er iemand overleden is, de kerk als buur daaraan aandacht kan schenken.
Nu is het niet zo dat zomaar velen de weg naar de kerk vinden, maar er is een begin. Met een zekere regelmaat zie je buurtbewoners de kerkdiensten bijwonen of de koffieochtenden bezoeken. Zelfs heeft een aantal buren de Alpha-cursus gevolgd. Wat trouwens ook opvalt is dat de buurtverenigingen rondom de kerk, maar ook individuen gebruik maken van de verhuurmogelijkheden. En zo ontstaan er contacten.
Toen twee jaar geleden de glossy MEER bij dezelfde buren persoonlijk werd overhandigd, ontstonden er korte gesprekken waarbij ook van velen positieve reacties over de nieuwsbrief werden gehoord.
Kerk in de buurt. Het gebouw is herkenbaar. Maar gedraagt de kerk zich ook als een goede buur? Zoekt de kerk het contact? Spreekt de kerk de taal van de buurt? En wat vindt de buurt van de kerk? Gaat er iets van de kerk uit? Allemaal opmerkingen die om een reactie vragen. Het zou denk ik voor alle kerken goed zijn, wanneer er aan het formulier voor de kerkvisitatie een vraag werd toegevoegd: hoe denkt de buurt over uw kerk?
Pieter Sijtsma, Dokkum