Als je trouwt, trouw je met iemand van de andere sekse. Zo heeft God het ingesteld.
Zo hóórt het. Ook voor mij stond dat vast. Totdat één van onze kinderen vertelde niet hetero, maar homoseksueel te zijn.
Hoe reageer je dan? Raad je aan - christelijke - hulp tot genezing te zoeken? Ik deed dat wel. Wat echter als genezing uitblijft? Spreek je dan over een doorn in het vlees? Zeg je dan dat Gods genade genoeg zal zijn om het alleen te rooien? Maar wat dan als er toch een partner in beeld komt? Als moeder en vader, die ook nog ’s predikant is, worstelden wij hiermee. Privé én binnen onze gemeente. Want wat doe je als kerk met een ‘praktiserende’ homo in je midden? Natuurlijk kies je de pastorale benadering boven de botte bijl. Hoe liefdevol dit echter ook bedoeld én uitgevoerd werd, in ‘ons geval’ werkte het niet. Noch in onze, noch in andere gemeenten na de onze. Het strandde steeds op hetzelfde punt omdat het lieflijke lied overal eindigde met hetzelfde slotakkoord: een homoseksuele relatie is God een doorn in het oog. Hij veroordeelt het. Zie de geschiedenis van Sodom en Gomorra, lees Romeinen 1, enzovoort.
Schuldgevoelens
Mijn ervaring is dat vertrek vanuit dit standpunt tot frustratie én verwijdering leidt. Zowel bij de pastor (was ik niet in ons geval) als bij de gemeente én de homoseksuele broeder/zuster. Leef je eens in wat hij (lees hij/zij) na zo’n proces ervaart. Als hij de gemeente om zich heen wil houden, móet hij tegen zijn gevoelens ingaan.
Maar hoe doet hij dat? Kan hij, anders dan hetero’s, zíjn seksuele gevoelens wél wegdenken, wegredeneren, weggeloven? En als de één dit door genade kan, kun je het anderen dan opleggen? Is dat niet letterlijk te veel gevraagd? Gevoelens mogen er zijn, haasten we ons te zeggen. Ook als ze té sterk worden? Dan mag een hetero trouwen, maar een homo? Toegeven aan zijn gevoelens voelt na indringende gesprekken als bewust ingaan tegen God en resulteert naast schuldgevoelens ook nog eens daarin dat hij zélf de kerkdeur in het slot gooit.
Samen
Hoe kan het anders? Door niet één de last te laten dragen, maar dat sámen te doen.
In plaats van naar aanleiding van bijbelteksten over homoseksualiteit (die m.i. overigens meer over promiscuïteit spreken!) alleen de homoseksuele broeder of zuster voor een dilemma te stellen, zouden we onszelf eens indringende vragen kunnen stellen. Bijvoorbeeld: wat is nou míjn moeite om een praktiserende homoseksueel als volwaardig gemeentelid te accepteren? Is dat ook niet omdat ík homoseksualiteit vreemd vind en niet begrijpen kan?
Maar de Bijbel verbiedt het toch? Als dit onze mening is, zijn we ons er dan wel van doordrongen dat het over onze interpretaties gaat? Die kunnen verschillen, zoals we lezen in 1 Korinte 7, 40. En dus is de vraag veelmeer waarom ík het zo moeilijk vind als er ten aanzien van homoseksualiteit meerdere meningen naast elkaar zouden bestaan in de gemeente.
Voor mij was het een eyeopener dat in 1 Korinte 7 niet gesproken wordt in termen van goed en fout, maar van goed en beter. Dat creëert ruimte voor je eigen inzichten en keuzes én voor die van de ander. Makkelijk? Nee, maar zo draag je sámen de lasten en maak je sámen ruimte waarbinnen de één iets zal doen en de ander iets zal laten (Rom. 14).
Je vertrekpunt is dan dat je vóór alles sámen God wilt blijven danken die allen liefheeft.
Waar dit gebeurt verandert verwijdering in verwondering over Gods genade voor allen.
Dan kun je elkaar tot eer van God (weer) zien als één in Christus.
Jan Brouwer, Stadskanaal
Jan Brouwer is predikant van de Baptisten Gemeente te Stadskanaal-Noord.