Wat een gekke zin zul je wellicht denken. Welnu, dat is het dan ook. Hoewel, als je er goed naar kijkt zit er wel enige logica in. Je kunt je afvragen waarom het niet op deze manier geschreven zou kunnen worden. Maar als je het op deze manier op school zou schrijven, zou het wel eens kunnen resulteren in een slecht cijfer. Je leerkracht zou zich afvragen wat voor vooropleiding je hebt gehad.
Met het over je geloof praten op school is vaak ook zoiets aan de hand. Je bent in een omgeving waar de meesten het maar vreemd vinden om te geloven. En als je dan ook nog naar de kerk gaat op zondag en door de week ook nog naar een club of catechisatie, dan is er wel helemaal iets mis met je. Je spoort niet helemaal.
Wat doe je dan? Hoe reageer jij daarop?
Ik denk dat je eerst de volgende vraag aan jezelf zou moeten stellen: Is het wel zo vreemd? Zoals de zin bovenaan dit stukje wel vreemd overkomt, maar in wezen helemaal niet zo vreemd is, kan soms je omgeving je een beeld voorspiegelen dat realistisch lijkt, maar het in werkelijkheid niet is. Het is de algemeen aanvaarde mening van de groep. Je dient jezelf ondergeschikt te maken aan de groep waarin je vertoeft. Dan hoor je erbij en word je voor vol aangezien. Je kunt ook zeggen dat je je vertrouwen daarop moet stellen. Tja, en dat is wel een heel ander geluid dan wat er op zondag vanaf de kansel verkondigd wordt. Die groepsdruk gaat lijnrecht in tegen ons persoonlijke geloof. Wij geloven dat we afhankelijk zijn van onze Hemelse Vader.
Daarom, wanneer jij je aangetrokken voelt tot, of je voelt je opgaan in de macht van de groep, of je voelt dat je verplicht wordt je eigen overtuiging ondergeschikt te maken aan het ‘belang’ van de groep, ga dan eens bij jezelf te rade. Kijk eens in de spiegel van je hart. Waar wil je dan bij horen?
Van wie ben je? Jezelf? Of heeft de Catechismus toch gelijk wanneer daar direct aan het begin als eerste vraag staat: Van wie zijn we? Van onze Zaligmaker Jezus. En niet maar voor een deel, nee, helemaal.
Daarom, laat je niet overhalen om (een deel van) jezelf van je Maker, je Zaligmaker, los te maken en aan de macht van de groep ondergeschikt te maken.
Misschien denk je nu: klinkt leuk, maar makkelijker gezegd dan gedaan. Sta er zelf maar eens voor.
Klopt, maar dan ga je er wel vanuit dat je het alleen moet doen. En dat is nou juist het verschil. Dezelfde eerste catechismusvraag geeft dat prachtig weer. Onze Vader in de hemel wéét wat er met jou en mij gebeurt. Hij gaat met ons mee. Naar school, naar ons werk, of waar we ook maar heengaan en in wat voor omgeving we ook maar moeten zijn. Hij geeft ons als het ware Zijn hand en begeleidt ons door zijn Heilige Geest.
Daarom, neem die hand en laat je leiden op Zijn weg. Want dat is de enige weg. Het lijkt soms een kronkelpaadje met allerlei obstakels. Het is ook best wel eens moeilijk, soms zelfs eenzaam. Maar het is een weg die ergens heen gaat. Naar een nieuwe hemelse wereld, zonder moeite, zonder druk. Jezus heeft gezegd dat Hij ook voor jou en mij een plekje vrij houdt. We zijn uitgenodigd. Ons feesttenue ligt al klaar. Super toch?
Art van der Molen, Bierum
Art van der Molen is nieuwsgierig naar de reactie van (vooral) de jeugd op dit stukje. Ben je het met hem eens, of denk je er anders over? Laat het hem weten.
Je reactie kun je sturen naar: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Art zal deze reacties verwerken in een artikel of andere Verrekijker.