Juli betekende voor ons als gezin het begin van een bijzondere zomervakantie. Voor het eerst sinds jaren werden de kampeerspullen niet in onze eigen auto geladen richting Zuid-Europa, maar verdwenen ze in een verhuiswagen richting Noord-Nederland.
We verlieten de provincie met de meeste zonuren om te gaan naar de stad waar het altijd waait (volgens prof. G. Wisse). De straat met de naam van een verzetsheld (Hannie Schaft) verruilden we voor eentje met een plantjesnaam (Zilverschoon) en een kerkgebouw uit de Middeleeuwen (1493) voor eentje die vijfhonderd jaar jonger is (1966), beide overigens in het centrum van de stad. De leeftijd van de gemeenten die verruild werden laat daarentegen de omgekeerde beweging zien: met de Middelburgse gemeente vierden we in 2011 het vijfenzeventigjarig bestaan, terwijl de Kamper gemeente haar honderd vijfentwintigste verjaardag nadert (2018). De reden voor onze verhuizing: de Kamper gemeente had ons geroepen en in die roeping hebben we de roepstem van God herkend.
Kampen had zich goed voorbereid op de komst van zijn nieuwe predikantsgezin, bestaande uit zeven personen. Net zoals dat in de vorige gemeentes die we dienden, het geval was, moest er door onze gezinsgrootte een en ander aan de bestaande pastorie verbouwd worden. Ik tik dit stuk voor het kerkblad in een voormalige garage, die als zodanig echter niet meer herkenbaar is.
Die zeven personen vormen niet ons hele gezin: de drie oudste kinderen hebben hun eigen thuis: twee op kamers in Utrecht en een op een flat in Utrecht, samen met haar echtgenoot. Van de vijf kinderen die meegekomen zijn naar Kampen zitten er drie op het middelbaar onderwijs en twee op de basisschool.
Straatbeeld
Met Middelburg verlieten we een mooie gemeente en een mooie, historische stad. De handel van de VOC en MCC (Middelburgse Commercie Compagnie) hadden de stad tot bloei gebracht. We hadden er zeven mooie jaren. Middelburg is de ambtenarenstad van Zeeland, en dat is te merken in de kerk: ze weten de dingen goed te regelen omdat er kader in de kerk aanwezig is. De laatste kerkelijk-ingrijpende gebeurtenis die we meemaakten was de opheffing van de moedergemeente te Vlissingen. Gelukkig hebben we afscheid van Middelburg genomen in de wetenschap dat de Vlissingers die lid geworden zijn van de Gasthuiskerk, goed ontvangen zijn en zich welkom voelden.
Met Kampen zijn we opnieuw in een mooie, historische stad gekomen. Ook hier heeft de handel in het verleden gezorgd voor voorspoed, hier die van het Hanzeverband. Met ook een veelheid van kerkgebouwen als resultaat, nog wel meer dan in Middelburg. Wat ons de eerste zondag hier opviel was het drukke straatbeeld toen wij naar de kerk fietsten. De stromen kerkgangers kruisen elkaar of rijden samen op tot op een bepaald moment de wegen scheiden.
Wat dit laatste betreft, de kerkelijke gescheidenheid, deed ik in één van mijn eerste weken een voor mij als CGK-er, komend uit Middelburg, verwarrende ervaring op. De collega van de Nederlands Gereformeerde Kerk had aangeboden me een ochtend op sleeptouw te nemen om de stad te leren kennen. Natuurlijk eindigde de tocht in zijn kerkgebouw, de Nieuwe Kerk. Daar hangt een bord met de namen van de predikanten die de gemeente gediend hebben. Nu is het Nederlands gereformeerde kerkverband ontstaan eind jaren zestig van de vorige eeuw. Maar het bord voert de geschiedenis van de gemeente terug naar nog vroeger. Met onze ogen liepen we de rij namen langs, terug in de tijd.
Wisse
Opeens bleven die van mij bij één naam haken: G. Wisse, 1909-1912. Het is ook een G. Wisse, Middelburger van geboorte, die aan de wieg van de Middelburgse CGK heeft gestaan; het is een G. Wisse die de eerste predikant was van de Middelburgse CGK; het is een G. Wisse die doceerde als 'prof. Wisse' aan de Theologische School van de CGK, kortom: wat 'Kuyper' is voor de gereformeerden (synodaal) en 'Schilder' voor de gereformeerden (vrijgemaakt), is 'Wisse' voor de christelijk-gereformeerden. En ik stond daar in de Nederlands Gereformeerde Kerk! Het kán toch niet zo zijn dat... Maar jawel. Het is waar! 'Onze' Wisse ging eind 1920 over naar ons kerkverband. Daarvóór was hij wat later 'gereformeerd-synodaal' genoemd zou worden. Zodoende doet zich het merkwaardige feit voor, dat de naam van Wisse in Kampen prijkt op een bord in de Nederlands Gereformeerde Kerk, terwijl hij in het gebouw van de CGK niet voorkomt.
Er opent zich echter een perspectief.... In de Middelburgse CGK begint de fotogalerij van voorgangers met de foto van Wisse en sluit ze (vooralsnog) af met die van mij. Wisse – Hakvoort. Het zou toch heel bijzonder zijn, wanneer in de namenrij op het predikantenbord van de Nieuwe Kerk te Kampen, met in het begin van de twintigste eeuw de naam van Wisse, in de eenentwintigste eeuw die van mij opgenomen zou kunnen worden, omdat de CGK en de NGK elkaar zodanig kerkelijk gevonden hebben dat ze één gemeente vormen. We zijn al een heel eind op weg, want beide gemeenten werken al jaren samen. Dan wordt het 's zondags op straat in Kampen iets veiliger omdat een groter deel van de mensenstroom dezelfde richting kiest, en... dan wordt Wisse in Kampen ook weer van 'ons'.
Gesprek
Terug naar waar de redactie blijkens haar vragen met name in geïnteresseerd is. Hobby’s. U denkt aan sport. Nee, niemand zal me betrappen in sportkleding, rennend langs de IJssel. Ik luister naar mijn lichaam, dat is volgens mij gezond. Het is toch een teken van lichamelijk protest wanneer spieren en gewrichten pijn gaan doen? U denkt aan muziek maken. Dat laat ik mijn kinderen doen. Sommige zijn daarin niet onverdienstelijk. Wouter (9 jaar) werd onlangs Europees Kampioen met zijn muziekband. Als ik per se iets moet noemen als hobby: ik lees graag boeken.
Dan de vraag of ik al een pleziervaartuig in de IJssel heb. Daar zal de redactie niet zomaar naar vragen. Dat is een namelijk een pijnlijke. U zult het nieuws wel kennen. Momenteel wordt de boot geborgen. Een Kamper kogge. Total loss. Er zijn geen plannen voor een nieuwe.
Tenslotte de vraag of ik al een abonnement op het «cursief» Kerkblad voor het Noorden «einde cursief» heb. Nee. Ik zal het bovenaan het verlanglijstje voor Sinterklaasavond zetten. Mijn interesse zal dan niet zozeer de preek- en andere roosters betreffen. Ik houd zelf secuur bij waar ik 's zondags moet voorgaan en mijn collega’s ongetwijfeld ook. Mij zal met name interesseren waar de gemeenten en kerkenraden mee bezig zijn. Hoe ze de moeiten, waar het kerk-zijn ons vandaag voor stelt, oppakken, opdat wij er in Kampen van kunnen leren. Maar ook wat vreugde geeft, want dat kan ons bemoedigen. De informatie uit de gemeenten die ons via het kerkblad bereikt, kan dan ook de ontmoeting en het gesprek in de vergaderingen van de vier classes dienen.
A. Hakvoort, Kampen