Het Deense plaatsje Silkeborg kreeg een nieuwe predikant.
De eerste zondag na zijn bevestiging, stond hij voor de dienst in de hal van de kerk om de gemeenteleden te begroeten bij hun binnenkomst.
Het viel hem op dat ieder gemeentelid, na binnenkomst, stil stond bij een witte muur in de hal. Men keek er naar en maakte daarna een diepe buiging.
Nieuwsgierig geworden vroeg hij op de kerkenraadvergadering, waarom iedereen dat deed. Niemand wist het. ‘Dat doet iedereen al jaren’, was het antwoord van alle broeders.
Op bezoek bij het oudste gemeentelid stelde hij de vraag opnieuw. Ook zij moest het antwoord schuldig blijven. ‘Dat deed mijn groetmoeder al’, was haar antwoord.
De oplossing van het raadsel kwam jaren later bij de restauratie van de kerk.
Onder de witte kalk bleek een fresco van moeder Maria met het kind Jezus te zitten.
Niemand wist dat meer, maar de gewoonte om ervoor te buigen was gebleven.
Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat wij ook zulke gewoonten hebben.
We doen dingen in de kerk(dienst) waarvan we de bedoeling en de achtergrond niet meer weten. Reden voor mij om een prekenserie te maken over de eredienst en alle onderdelen daarvan te belichten.
Een van die ‘witte muren’ die ik in een van mijn gemeenten tegenkwam was de gewoonte om tijdens de collecte de collectezak door te geven zonder er iets in te doen.
Vanaf de preekstoel heb je daar best goed zicht op.
Het viel me op dat één gezin dit consequent deed, zowel ouders als kinderen.
Anderen deden dit soms: geld vergeten,
Ik vroeg ernaar op een kerkenraadsvergadering waarom dat ene gezin dat consequent deed.
De broeders wisten het niet. Maar vooral de diakenen ergerden zich er behoorlijk aan.
Tijd om het eens vriendelijk na te vragen bij het betreffende gezin.
Hun antwoord was simpel en eenvoudig: ‘Dominee, overal moet je betalen, ik ben blij dat ik in de kerk niet hoef te betalen. Genade is toch gratis? We zijn toch niet Rooms: <<cursief>>als het geld in het kistje klinkt, zieltje in de hemel springt<<einde cursief>>? Wij ergeren ons aan deze onbetekenende traditie’.
‘Maar wees niet ongerust, dominee’, zo verzekerden de ouders mij, ‘de kerk komt niks tekort. Wat we anders in de collectezak zouden doen, maken we iedere maand over aan de kerk’.
Ik moest beamen dat de stelling ‘genade is toch gratis’ inderdaad waar is.
Maar ik kon hen ook uitleggen dat collecteren niet betalen is voor de genade, maar offeren aan de Heere.
Collecteren is: uit dankbaarheid voor wat Hij aan jou geeft, iets terugdoen voor Zijn dienst in alle breedte van het Koninkrijk.
In feite dus betoon van wederliefde aan de Heere.
Zo vraag ik me soms af: hoeveel witte muren zijn er in onze Chr. Geref. kerken?