Gewoontegetrouw wordt er in deze laatste maand van het kerkelijk jaar op de laatste zondag stil gestaan bij het overlijden van gemeenteleden in het afgelopen kerkelijk jaar. Daar wordt dan de familie bij uitgenodigd en we herdenken samen de overledenen. Tijdens en na de dienst.
Voor de meesten is dit een bijzonder moment, een bijzondere oud en nieuw.
Oud en nieuw in de kerk. Wat een verschil met de jaarwisseling volgens de kalender.
Knallende kurken, gillend vuurwerk, platte lol op tv, sirenes, eenzaamheid, ongelukken, vuur, geldverkwisting, drank. Dat is 31-12 ten voeten uit.
Let dan eens op een maand eerder. Omzien naar elkaar, meehuilen, rouwen, met liefde en dankbaarheid terug denken, een hand op je schouder, biddend vertrouwen, rust, stilte, bemoediging.
Dat zijn de woorden die op deze zondag mogen klinken.
En daar komt nog iets bij. 31–12 naar 01–01, ach, de cijfers veranderen, maar de inhoud blijft hetzelfde.
De troost van de laatste dag van het kerkelijk jaar echter, ligt in het uitzicht van het nieuwe jaar.
Advent begint. Van het diepe paars van de rouw, naar het stralende wit van de trouw.
De Heiland is in aantocht. Toen, en nu opnieuw. Eens zal wit de hoofdkleur zijn.
Daar mogen we naar uitzien, dat mag ons bemoedigen. Daar mogen we elkaar mee bemoedigen.
Prachtig zoals Coby Poelman het verwoordt in het gedicht Stilte.
Art van der Molen, Bierum
STILTE
De stilte
die U toezingt, Heer,
doorademt echo’s
van weleer,
de rust
van hemelingen.
Hier wordt Uw Woord
bezongen,
het stilt
in ons de honger,
't verlangen
naar Uw keer.
Uw zegen
in het zondagslicht,
het lichten
van Uw Aangezicht,
het geeft ons
zoveel vrede.
Gaande met U
in ’t hier en nu
voelen we door
Uw leven
dat U ons
blijft omgeven.
Coby Poelman-Duisterwinkel