Op de bonnefooi naar Kenia. Er lag enkel een uitnodiging van een Evangelische Gemeente te Naïrobi. Twee twintigplussers, Roan Drost uit Veenendaal (PKN) en Luuk Salomons uit Hoogeveen (CGK) gingen erheen.
En zo vertrokken die twee op donderdag 13 juli. Nog zonder zorgen. Met het vliegtuig. Eerst naar Turkije en toen naar Kenia. Om twee uur ’s nachts (14 juli) kwamen ze in Kenia aan en zouden ze om vijf uur ’s ochtends worden opgehaald door de bisschop die hen had uitgenodigd.
Luuk en Roan zijn twee vrienden die elkaar in 2015 hebben leren kennen tijdens hun tussenjaar op de bijbelschool van Royal Mission. Luuk is in het dagelijks leven verkoper en orderpicker. Roan rondde onlangs een bijbelschool in Londen af. Beide doen regelmatig aan straatevangelisatie, willen graag Gods koninkrijk zichtbaar maken op aarde en helpen bij conferenties.
Vanwaar die uitnodiging?
‘Dat is via via gegaan. Ik weet niet eens precies hoe. Het plan was dat we eerst drie dagen in Naïrobi zouden blijven om daar een school te bezoeken, en sloppenwijken en om op zondag in twee kerken te preken. Ook een openluchtbijeenkomst stond ingepland. Op de maandag zouden we dan naar kleine boerendorpjes gaan, meer landinwaarts.
Enfin, we zouden op vrijdag de veertiende om vijf uur ’s morgens worden opgehaald door een bisschop, maar al wie er was, de bisschop niet. Het duurde maar en het duur maar. We dachten, nou worden we nooit meer opgehaald, nu hebben we een probleem. Zijn telefoon stond ook uit dus we konden hem niet bereiken.’
Werden jullie uiteindelijk nog opgehaald?
‘Nee, we keken naar het adres dat op de uitnodiging stond. Dat was een straat in Huruma. Geen idee wat Huruma was dus we wenkten een taxi en we vroegen of hij ons daar heen wou brengen. Langzamerhand kwamen we er echter achter dat Huruma midden in de sloppenwijken is van Nairobi. Toen werd ik wel een beetje bang. Ik had van iedereen gehoord dat je daar niet als blanke moest komen zonder begeleiding. We hadden twee dikke tassen bij ons en ik dacht: “Als we hier eruit worden gezet hebben we een dik probleem.” En toen belde nog tijdens de taxirit de bisschop ons. Gelukkig! Hij ontdekte dat wij al onderweg waren. Hij zei ons dat we onze telefoon aan de taxichauffeur moesten geven. De bisschop legde de chauffeur uit waar die moest zijn. Zo kwamen we aan. De bisschop had zich in de dag vergist, dacht dat we een dag later kwamen...
De bisschop woonde in een krakkemikkig flatje, met vrouw en vijf kinderen. Na drie uurtjes slaap gingen we op weg naar een groep kinderen op schoolreis in een soort speeltuin. In een klein volgestouwd busje, vier mensen per twee stoelen en keiharde muziek. Daar aangekomen zaten de kinderen al op ons te wachten. Ze voelden aan onze blanke huid en wilden met ons op de foto. De meesten van hen hadden nog nooit een blanke gezien. Ze woonden in sloppenwijken waar het onveilig is voor blanke mensen. De school, DestinyKids RescueCenter, stond onder leiding van een kerk.
Zaterdag 15 juli bezochten we de sloppenwijken. In Huruma en nog een in Kibera, slechts 2,5 vierkante kilometer groot, met zo’n miljoen inwoners. Eén van de grootste sloppenwijk ter wereld.’
Hoe was het om daar te zijn?
‘Het voelde onwerkelijk om daar doorheen te lopen, dat mensen zo kunnen leven in zulke armoede. Die mensen verdienen ongeveer één dollar per dag. We moesten dichtbij de bisschop blijven lopen vanwege onze veiligheid. We werden spontaan door meerdere mensen in hun huisje uitgenodigd. We mochten voor ze bidden. Dat wilden ze graag. Geen idee of deze mensen een gelovige achtergrond hadden, maar ze vonden het fijn. We baden voor zieken en om voorzieningen. Veel mensen zeiden dat ze genezen waren. Maar we vroegen ons af of dat waar was, omdat die mensen vaak ook dingen zeiden om ons goed te doen voelen, dat is hun cultuur.
’s Avonds hadden we een openluchtbijeenkomst. In het midden van Huruma zette men een paar geluidsboxen buiten neer, een keyboard, wat zangers en dansers en zo gingen ze een feestje bouwen. De hele sloppenwijk loopt dan uit. Tijdens deze muziek, vrolijkheid en euforie moest ik opeen heel erg huilen. Ik denk dat ik daar ervoer hoeveel liefde ik voor die mensen had.
Na de muziek ging mijn vriend Roan preken en we deden een oproep om hun leven aan Jezus te geven. Meerdere mensen die we de handen oplegden werden genezen. Tenminste, dat zeiden ze. Maar erg duidelijk was dat niet. Eén man gaf zijn leven aan Jezus. Dat was nog het grootste wonder!’
Tot zover Luuk. Volgende keer het vervolg over deze reis van Luuk en Roan.
Nynke Sikkema-Holwerda, Hoogeveen