Ik spreek met Wennie en Nanne Davids en met Martha Raveling. Haar man Harrie is aan het werk. We zitten in de ruime serre achter het imposante huis in Nieuwe Pekela. Twaalf jaar geleden zijn ze met zijn vieren in dit gebouw een mini-verzorgingshuis begonnen.
Wat een indrukwekkend gebouw is dit? Waar zitten we hier?
Dit was het kantoorgebouw van Albatros, later Champ Clark, de sigarenfabriek. In deze fabriek is het Groninger Christelijk Mannenkoor Albatros geboren. Bij het rollen van de sigarenbladen zongen de werknemers vaak geestelijke liederen. Ook wel andere liederen natuurlijk, maar de helft van de kerk was toen in deze fabriek werkzaam. In dit kantoorgebouw zijn we met zijn vieren een miniverzorgingshuis begonnen.
Hoe is dit avontuur eigenlijk begonnen?
De koster van onze kerk, weduwnaar en op leeftijd, woonde in een bejaardenwoning. Hij had het daar niet naar de zin. Hij voelde zich weggestopt, vond de zorg onvoldoende en verveelde zich. En dat terwijl hij altijd voor anderen had klaargestaan. Dat greep ons aan en zette ons in beweging. In de kerk horen we, dat we goed voor onze ouderen moeten zorgen. Waarom nemen wij onze ouderen dan niet zelf op, was toen de gedachte die bovenkwam. We gingen op zoek naar een pand. En dit kantoor is het geworden. Eigenlijk zijn we zomaar in het diepe gesprongen, heel spontaan en naïef. Maar wel met geloof en gevoel. Zo is het ontstaan.
Wat bieden jullie qua zorg aan?
Wij bieden verantwoorde en persoonlijke zorg op maat in een huiselijke sfeer aan wie zorg nodig heeft. Daarbij richten we ons op de niet-zelfredzame alleenstaande oudere met indicatie. Geen indicatie is soms ook mogelijk, omdat wij met onze vier kamers geen officieel verzorgingshuis zijn. Dat geeft ons meer vrijheid om een eigen beleid te volgen. Zo kunnen wij mensen toelaten, die in de zorg tussen wal en schip vallen. Denk bijvoorbeeld aan het voorval in de Achterhoek, dat onlangs het nieuws haalde. Daar lag een uitbehandelde man in het ziekenhuis honderd dagen te wachten tot hij ergens naartoe kon. Dat moet toch niet kunnen! Wij hebben erover gedacht om ze te bellen en te zeggen: breng hem maar bij ons. Je doet dat dan niet, omdat je inschat, dat je te ver weg zit. Maar het raakte ons wel.
Jullie zijn een particulier verzorgingshuis. Dat klinkt duur. Is jullie zorg ook duurder dan die van de andere zorginstellingen?
Nee, dat is niet het geval, maar dat denken mensen vaak wel. Onze zorg valt gewoon onder de Wet Langdurige Zorg. Wij zijn vanwege onze kleinschaligheid juist goedkoper dan de reguliere zorg. En dat terwijl je bij ons 24/7 op maat gesneden zorg krijgt. Ook bieden wij tegenwoordig steeds meer zorg aan terminale patiënten. Maar je kan als je dat wilt ook gewoon een kamer huren met een stukje verzorging en servicekosten erbij. Wij willen iedereen die zorg nodig heeft helpen.
Jullie runnen dit miniverzorgingshuis met zijn vieren. Het lijkt me best een uitdaging om onder elkaar steeds de vrede te bewaren. Hoe hebben jullie deze uitdaging opgepakt?
Dat heeft nooit problemen gegeven. We kunnen het goed samen vinden en genieten van de samenwerking. In dit kantoor wonen we wel apart. Dus heeft ieder gezin zijn privacy. De dagelijkse verzorging ligt bij Wennie en Martha. Zij doen dit fulltime. Zij werken bij toerbeurt. Wanneer Wennie een dag dienst heeft, heeft Martha vrij, maar zij staat wel stand-bye voor als er extra hulp nodig is. Bij volledige bezetting wordt permanente hulp van buiten gevraagd. Nanne en Harrie hebben beide een betaalde baan. Zij doen deze zorg erbij. Nanne doet de administratie. Dat is best veel werk. Bij een opname moeten soms wel 22 pagina’s worden ingevuld. Daarnaast zijn er altijd veel werkzaamheden te doen, waaronder bijvoorbeeld de prachtige tuin.
Jullie spreken liever niet van cliënten maar van bewoners. Hoe komen jullie aan bewoners?
In de begintijd vooral via de kerk. En verder via mond op mond reclame. In het begin hadden we een wachtlijst. Maar toen kwam de Wet Langdurige Zorg (WLZ). Kern daarin is dat mensen langer zelfstandig moeten blijven wonen en zorg moeten inkopen. Ook is toen de indicatie van het zorgzwaartepakket verhoogd van 4 naar 6, wat betekent dat je minder snel voor opname in een verzorgingshuis in aanmerking komt. We hebben begrip voor dit beleid, maar het heeft er wel voor gezorgd, dat wij nu regelmatig tijdelijk met lege kamers zitten. En dat is jammer. Het beleid van de overheid heeft onze droom niet onmogelijk gemaakt, maar wel moeilijker te realiseren.
Jullie zijn alle vier belijdend lid van de CGK te Nieuwe Pekela. Speelt het geloof in jullie zorgavontuur ook een rol?
Het geloof was en is nog steeds onze drijfveer. De liefde voor de oudere generatie van de eigen kerkleden. Die kun je toch niet aan hun lot overlaten? Wij zien iedere bewoner als een taak van God. Wij bidden ook steeds voor nieuwe bewoners. Dat leidt wel eens tot verrassingen. Zo hadden we al een poos gebeden om een nieuwe bewoner en toen belde Freerk aan, een in dit dorp bekende zwerver en verzamelaar. Hij zag er niet uit. O nee, die toch niet, alstublieft Heer! Maar eenmaal opgeknapt ontpopte hij zich als een van de fijnste en meest dankbare bewoners. Wij missen hem nog altijd.
Zou je vanuit de zorgsituatie van nu hetzelfde weer doen?
Ja, vast en zeker. We vinden dat mensen die zorg nodig hebben, goede zorg moeten kunnen krijgen. En het is dankbaar werk. Het is heel fijn om iets te kunnen betekenen voor zorgbehoevende ouderen. De meeste waardering krijgen we trouwens als een bewoner komt te overlijden. Vrijwel elke familie komt na de begrafenis ons persoonlijk bedanken. Hun dankbaarheid en waardering doet ons heel goed.
Ik bedankt jullie hartelijk voor dit gesprek en ik wens jullie toe, dat jullie je zorgdroom nog heel lang mogen waarmaken. Van harte Gods zegen.
Gurbe Huisman, Winschoten.