Onze kerken hebben overal in de wereld een aantal missionair diaconale medewerkers (MDW-ers) zitten. Het zijn gewone mensen, maar door de Geest gedreven. Ze hebben een drang in zich om met hun gaven op een voor hen speciaal plekje te bouwen aan het koninkrijk van God. Zij bouwen meestal in stilte en timmeren niet veel aan de weg. Daarom zetten wij een aantal van hen maar eens in de schijnwerpers. Vandaag vertelt Janetta Fokkema, gastenverblijf-manager in Bolivia.
Om 7.00 uur ’s ochtends gaat de wekker. Terwijl ik langzaam wakker word, gaan mijn gedachten naar wat er deze dag te wachten staat en daarbij realiseer ik me dat ik in Bolivia ben, waar plannen zomaar kunnen veranderen. Mijn idee is om vanochtend in het gastenverblijf te zijn, een bezoek te brengen aan Copromec en vanmiddag naar Mosoj Yan te gaan. We zullen zien hoe deze dag zal verlopen en of ik kan doen wat ik van plan was! Tot 8.00 uur heb ik in ieder geval rustig de tijd om op te staan, te ontbijten en stille tijd met God te hebben. Om 8.00 uur ben ik in het gastenverblijf om samen met onze drie medewerkers de dag te beginnen met gebed, een kop koffie of thee en een broodje. Een team heeft als bedankje alvast de mokken e.d. voor ons klaargezet op tafel met daarbij een briefje: 'Bedankt voor alles wat jullie voor ons doen!' Een fijn begin van de dag!
Ochtend
Om 9.00 uur als de koffie en thee op zijn, neem ik met Roxana de dag door, zodat ze weet wat er staat te gebeuren en we de juiste kamers op orde hebben. We verwachten een gast om 10.00 uur, maar ik krijg bericht dat door weersomstandigheden de vlucht vertraagd is. Afwachten wanneer deze gast aan zal komen!
Ons gastenverblijf dient ter ondersteuning van het zendingswerk in Bolivia, daarom kunnen alleen zendelingen er gebruik van maken. Onder zendelingen verstaan we ieder die meehelpt met een zendingsproject hier, zelfs al is dat maar voor een of twee weken. We ontvangen zendelingen vanuit de hele wereld, en vanuit heel Bolivia die om uiteenlopende redenen hier verblijven. Zo hebben wij nu de volgende gasten: een team dat meehelpt met christelijke kampen, een team dat meehelpt in een weeshuis en bij projecten van een zendingsechtpaar hier, een gepensioneerd zendingsechtpaar dat voor medische controle hier moet zijn en een echtpaar dat hier komt werken als zendeling, maar nog niet in hun appartement terecht kan.
Als manager ben ik er voor de gasten en beantwoord ik vragen, help waar nodig en maak regelmatig een praatje met hen om te horen hoe het gaat en wat ze zoal hebben gedaan of gaan doen. Dat doe ik vooral in de ochtend en avond. Gedurende de dag zijn de gasten vaak weg en kan ik reserveringen verwerken, financiële verslagen bijhouden en inkopen doen. Ook ben ik dan betrokken bij andere, niet gasthuis gerelateerde zaken. Zo ga ik nu wat enveloppen kopen bij het kantoorboekhandeltje om de hoek, in de hoop een gesprekje met de eigenaresse te kunnen hebben. De vorige keren raakten we aan de praat over diverse onderwerpen, waaronder ook geloofsvragen. Hopelijk kunnen we daar nu verder op doorgaan! Bij aankomst in het winkeltje blijkt er iemand anders werkzaam te zijn, volgende keer beter! De telefoon van het gastenverblijf bliept. Iemand vraagt of ons zaaltje gebruikt kan worden voor een informatieve bijeenkomst over een zendingscursus. Bij thuiskomst check ik, of we ruimte hebben en boek het vervolgens in. Vervolgens check ik de mail. Er blijkt een vraag te zijn van een team dat bij ons zal verblijven; hoe de kamerindelingen er uit zien. Ik geef het door, zodat zij kunnen zien, hoe de mensen het beste over de kamers verdeeld kunnen worden.
Een tijdje terug raakte ik met iemand aan de praat die me vroeg, of ik mee zou willen helpen met het schrijven van zondagsschoolmateriaal. Om beter te weten wat het inhoudt en wat ze doen, ga ik om 10.00 uur bij ze langs. Gelukkig is het makkelijk te vinden. Ze zijn blij me te zien en leggen uit wat Copromec is en wat ze doen. Ze schrijven zondagsschoolmateriaal voor kerken in Bolivia (niet gebonden aan een denominatie) en voor Boliviaanse kerken in Spanje en Argentinië. Daarnaast verzorgen ze workshops voor zondagsschoolleiders op het platteland en werken ze met twee inheemse bevolkingsgroepen hier in Bolivia samen. Een daarvan bevindt zich in het zuiden, tegen Argentinië aan. Daar gaan ze elk jaar met een groep vanuit de kerk naartoe om een kamp te organiseren. Er is daar een kleine kerk die door drie tieners (16 jaar oud!) draaiend wordt gehouden! Het werk gaat langzaam, maar groeit gestaag! Voor mij zijn er mogelijkheden te over: meegaan op kamp naar het zuiden, meegaan als er workshops worden gegeven, meeschrijven aan materiaal, reviseren van materiaal. Ik word helemaal enthousiast van wat ze doen en welke impact dat heeft. Maar wat belangrijk is: wat wil God dat ik doe. Met de bede om Gods wijsheid ga ik naar huis.
Middag
’s Middags vertrek ik naar Mosoj Yan, een tehuis voor meisjes die door omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. De meesten hebben op jonge leeftijd een kind gekregen… Er zijn dit keer acht meiden en ik ben in de gelegenheid om hen te helpen met huiswerk en tussendoor praten we over andere dingen. Rond 17.00 uur komen de kleine kindjes thuis van het kinderdagverblijf, dat uitgaat van het Leger des Heils. Ik vind het heerlijk om me met hen bezig te houden en ze liefde te geven. Als ik later naar huis loop, bedenk ik wat ik allemaal zou kunnen doen voor de meiden en voor de kleintjes. De meiden zijn nog zo jong om al moeder te zijn, en ik zou kunnen helpen in hoe om te gaan met de kleintjes; wat hebben ze nodig, hoe voed je ze op. Terugkijkend op deze middag besef ik dat de meiden zelf waarschijnlijk geen goed voorbeeld hebben gehad en daarom geholpen kunnen worden in hoe wel om te gaan met de kleintjes.
Avond
De dag eindigt met het afsluiten van de deuren van het gastenverblijf, maar de druk van het vele werk hier in Bolivia blijft me bij. Het is iets dat ik in gebed bij God breng, met de vraag op welke manier ik hier verder nog van betekenis zal kunnen zijn.
Janetta Fokkema, Bolivia.