Van Noord naar Zuid en van Oost naar West
Als het schrijven van een 'Spotlight' in verband met mijn vijfenvijftigjarig ambtsjubileum op 18 november jl. betekent dat ik op een of andere manier in de schijnwerper moet staan vanwege prestaties, is dat volkomen mis. Mijn uitgangspunt is altijd geweest dat ik slechts in dienst sta van de Heer. Je bent immers verbi divini minister, dienaar van het goddelijke Woord. Dienaar tenslotte van Hem die de Koning van de kerk is. Dat is een voorrecht en heeft ook consequenties. Ik heb dan ook altijd geprobeerd het spotlight op Hem te richten. Dat is vanzelfsprekend als je dienaar bent en in dienst staat van je ultieme Meerdere.
Terugblikkend mag ik dankbaar vaststellen dat de tocht door de kerken – van Noord naar Zuid en van Oost naar West – voorspoedig was en mijn roeping bevestigde. Het begin in Wildervank-Veendam was een fijne start, waar kerkenraad en gemeente bepalend hebben meegewerkt aan de verdere vorming van hun – toen – jongste predikant van onze kerken.
Van Noord ging het daarna naar Zuid: Rotterdam-Zuid. Een snelgroeiende gemeente in een stadsdeel dat in trek was voor vele jonge gezinnen. Met pal naast de kerk de toen wijd bekende ‘Koningshof’, het CG-bejaardencentrum. De spanning was om de verbinding tussen oud en jong zo te houden dat de gemeente ondanks het opvallende leeftijdsverschil een eenheid vormde. Gelukkig was er gemeente-breed de bereidheid om elkaar vast te houden en te dienen.
De tocht door de kerken ging daarna naar het Oosten – als ik Veenendaal zo mag duiden. Een groeigemeente die toen behoefte had aan een tweede predikant. Een goede tijd en een fijne samenwerking met de collega-predikant: eerst collega D. Biesma, daarna collega M. de Boer. Het was de tijd dat ik nauw betrokken was bij de organisatie van de grote landelijke evangelisatieactie ‘Er is hoop’.
De volgende gemeente was naar het Westen: Amsterdam. Een uitdaging waar zowel het gemeentewerk als het studentenwerk alle aandacht vroeg. Omdat ik Amsterdam van vroeger ook al kende, was het niet zo moeilijk om daar te acclimatiseren. Naast het werk in de eigen gemeente was er ook veel contact en samenwerking met kerken en organisaties die zich inzetten voor hulp en opvang.
Na Amsterdam volgde Lelystad. Pakweg zestig kilometer naar het Oosten. Vanaf het eerste begin was er in Lelystad samenwerking en eenheid met de NGK. Dat betekende niet alleen de classis Zwolle meemaken maar ook de regio-vergaderingen. Het was heel bijzonder om de eenheid van leden uit twee verschillende kerken mee te maken en te versterken. Vanaf het eerste begin had men elkaar gevonden en daarna bleven ze elkaar ook trouw. Die eenheid gaf ook impulsen om zoveel als mogelijk was naar buiten te treden en kerk te zijn met een lage drempel.
De laatste tocht in onze kerken was naar het Zuiden: Den Haag-Zuid. Eveneens samenwerkingsgemeente met de NGK. Evenals in Rotterdam-Zuid ‘Nebokerk’ geheten. De tien jaar in Den Haag werden gedeeld met tien jaar voorzitterschap van deputaten zending. Dat betekende een regelmatige rit van Den Haag naar Veenendaal (Dienstenbureau). Die werkverdeling betekende twee maal vijftig procent, die opgeteld bijna altijd meer dan honderd was. Het was goed dat de NGK-collega tijdens mijn afwezigheid mij kon en wilde vervangen. Maar die wisseling van werkterrein was uitermate boeiend en inspirerend, zowel door de uitdagingen in de stad als ook door de bezoeken van zendingsterreinen van Afrika tot en met poolgebied Siberië.
Per 1 januari 2006 ben ik emerituspredikant van Den Haag. Dat blijft zo, al heb ik Den Haag wel verlaten. De reis vanuit Den Haag ging weer richting Oosten, naar Lelystad en sinds kort naar Amersfoort.
Het aantal verhuizingen is dus heel groot geworden. Trouwens, we zijn allemaal op reis. Als het definitieve eindpunt aanbreekt dan is het niet meer de trektocht van Noord-Zuid-Oost-West, maar van hier naar boven, waarnaar onze Heer en Heiland ons is voorgegaan. Een perspectief dat onmisbaar is en onderweg bemoediging en kracht geeft.
Jaap van Mulligen, Amersfoort