De kerkdienst
Deze zomermaanden willen we in een wekelijkse bijdrage in het Kerkblad voor het Noorden ruimte nemen om stil te staan bij de Corona-crisis. Want ook voor de kerk heeft die nogal wat gevolgen (gehad). We willen daarbij niet al te tobberig ingaan op wat er allemaal weg is of niet meer kan. Natuurlijk komt dat aan bod, maar het is niet de insteek van deze serie artikelen. We willen juist op zoek gaan naar kansen die deze tijd biedt. Er komen verschillende gemeenten uit het noorden aan het woord die daarover zullen berichten. In dit eerste artikel wordt ingegaan op de kerkdienst die vanaf 15 maart op een andere manier gehouden wordt. Hoe is dat voor de mensen die meewerken aan die dienst?
Op donderdag 12 maart werden we geconfronteerd met het besluit van de overheid dat ook kerkdiensten niet op de normale manier door konden gaan. Vreemd – de dag ervoor hadden we nog dienst gehad op biddag. De zondag erna was alles ineens anders. In Hoogeveen hadden we vanaf zondag 15 maart de kans om direct de diensten live te streamen via Youtube. De eerste zondag nog met een man of veertig in de kerk. Vanaf 22 maart met een minimale bezetting van ongeveer 5-10 personen.
Voorgangers
En dan sta je als voorganger ineens voor een lege kerk. Je moet in de camera kijken, want daar zitten de mensen: thuis. Een grote overgang. Je went er wel een beetje aan, maar eigenlijk is er helemaal niks aan. Het went niet echt. Je hebt mensen nodig om te voelen of je boodschap overkomt. Als die er niet zijn, sta je gewoon in de leegte een verhaal te houden. Kaal.
En dan moet je eigenlijk ook nog eens jezelf terugkijken. Op beeld. Om te zien wat de mensen zien. En dan blijkt (in mijn geval) dat je de hele tijd heen en weer beweegt, zodat de mensen thuis bijna zeeziek worden als ze naar je kijken. Waar mensen in de kerk nog een hele ruimte hebben om beweging en geluid wat te filteren, daar komt het op een beeldscherm allemaal ongefilterd binnen. En daar wil je iets aan doen… Ingewikkeld voor een voorganger, maar minstens net zo lastig voor de thuiszitters die kijken. Als dan ook de kwaliteit van het beeld nog eens tegenvalt, dan is er wel veel goodwill nodig om nog over te komen…
Muzikanten
Hetzelfde geldt voor de muziek. Je hoort dat ze hun best doen om alles zo goed mogelijk te ‘brengen’. Maar het slaat een beetje stuk op de lege banken en de galm in de kerk. Orgel, piano en voorzangers – wat dapper dat ze zich elke week weer zo kwetsbaar op durven te stellen. Want dat is het. Ook hun muziek en gezang komt ongefilterd de woonkamer binnen. Elke kleine fout wordt gehoord, elke valse noot valt op. In de kerk is er zoveel meer dan alleen die gezichten en het geluid. Maar als het via een beeldscherm komt is het ongefilterd.
En voor wie zing je? Voor wie maak je muziek? Als niemand meezingt, dan is het zwaar zingen. Het is hard werken om er iets van te maken. En dan weet je nog niet of het overkomt.
Tobberig of kansrijk
En dan klinkt het allemaal toch nog tobberig. Want het is niet veel, wat moet je nu – hoe doe je het goed? Maar alleen tobberig is het niet. Want met elkaar beleven we de dienst wel op een heel bijzondere manier. Je bent op zoek naar die mensen die er niet zitten. En dat is misschien wel goed. Om niet allemaal mensen met hun verhalen te zien, maar onbekommerd te (s)preken en te zingen. Om je niet af te laten leiden, maar de boodschap van je tekst of je lied te delen. En erop te vertrouwen dat de Geest het werk doet.
Bovendien krijgen we op deze manier mooie kansen om het evangelie veel breder te verkondigen dan alleen aan de mensen die er altijd zitten. Want wie kijkt er nog meer mee? Je weet het niet. En wat doet de boodschap die je mag brengen in woord of in lied met die mensen? Dat weet je ook niet. Maar dat is ook niet aan ons. Het is het werk van de Geest.
Elke week zijn er vele gezinnen uit de kerk afgestemd op onze livestream. Mensen die vooral dankbaar zijn dat ze in deze vreemde en vervreemdende tijden iets bekends zien. Een predikant, een muzikant – ze zijn er in de kerk. Je ziet ze, je hoort ze en zo ben je toch even verbonden.
En elke week zijn er nog anderen die meekijken. Hopelijk mogen ze in de diensten iets proeven van de liefde en genade van onze Here Jezus Christus. Want Hij is onze heiland. Aan hem alleen zij alle eer. Daar is gelukkig niets aan veranderd.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen