Zou er in de kerk niet meer aandacht moeten worden gegeven aan het missionaire element van gemeente-zijn. Dat zou toch eigenlijk moeten? Het is toch opdracht? En waarom lukt het nou toch niet?
In het eerste artikel heb ik een eerste fundamentele lijn getrokken die laat zien dat het allemaal bij God begint. Hij is de eerste. God is in de meest diepe zin van het Woord een missionaire God: Hij zendt zijn Zoon die naar de aarde kwam en Zich ook de Gezondene wist.
In dit tweede artikel leg ik daar een ander bijbels gegeven naast. Want zending hoort ook helemaal bij het plan van God. Om het nog wat scherper te zeggen: in de zending gaat het om de volvoering van het plan van God.
Het plan van God
In het eerste artikel heb ik met respect de naam genoemd van professor Versteeg. Ik doe dat nu weer, omdat hij een heel belangrijk artikel geschreven heeft over de zendingsopdracht zoals we die tegenkomen bij de verschillende evangelisten. Hij wijst er in dat artikel op dat het in de zending gaat om de uitwerking van het raadsplan van God. Jezus kwam om het raadsplan van God te volvoeren. Hij moest doen wat Hij deed. Hij kwam om de wil van de Vader uit te voeren. Die wil die gericht was (en is) op de redding van de wereld. Zo staat het in het evangelie van Johannes.
Het opmerkelijke is nu dat in het evangelie van Lucas heel duidelijk wordt aangegeven dat ook de verkondiging van het evangelie (dat is: de zending) onderdeel uitmaakt van het raadsplan van God. De zending moet ook plaatsvinden. Dat wordt kernachtig weergegeven in Lucas 24, 46 en 47. Daar wijst de Opgestane Jezus op de Schriften waar geschreven staat ‘dat de Christus moest lijden en ten derden dage opstaan uit de doden <<cursief>>en dat in zijn naam moest gepredikt worden bekering tot vergeving van de zonden aan alle volken, te beginnen bij Jeruzalem.’ <<einde cursief>>
De zending staat hier dus in een direct verband met het raadsplan van God. Dat geeft er een geweldig perspectief aan. Het raadsplan van God is het grote plan tot redding dat helemaal is voortgekomen uit God. God staat daar helemaal achter. Het is zijn plan, en Hij houdt het helemaal in zijn hand. Dat betekent dat Hij er ook voor zorgt, dat het wordt uitgevoerd, dat het werkelijkheid wordt.
Dat is in heel het leven van het geloof het houvast. God staat in voor wat Hij Zich voorgenomen heeft. Hij werkt het zelf uit. Kijk maar: Jezus hééft geleden en Hij ís op de derde dag opgestaan. Dan zal ook dat andere gaan gebeuren. Dan zal ook de zending voltrokken worden. Dan zal <<cursief>> in zijn naam gepredikt worden de bekering tot vergeving van zonden, aan alle volken.<<einde cursief>> Want God werkt ook als het de zending betreft zijn raadsplan uit. Hij staat ervoor in.
God doet het door zijn Geest
Bij dit alles mogen we denken aan het werk van de Heilige Geest. In het boek Handelingen laat Lucas telkens weer zien dat de Heilige Geest volop actief is in de ontplooiing van Gods raadsplan. Hij brengt de verkondiging van het evangelie op gang. Kijk maar naar wat er gebeurt op Pinksteren. Hij zet de apostelen in beweging, en stuurt ze heel concreet op weg. En daarbij zendt Hij ze op zo’n manier dat ze grenzen overschrijden, zodat het evangelie zelfs het centrum van de toenmalig bekende wereld bereikt. Want God staat achter zijn plan, en is er zelf helemaal in betrokken. Hij zendt. De Zoon werd gezonden. De Geest werd gezonden. De kerk is gezonden.
Het zijn deze eerste lijnen die belangrijk zijn als we ons bezinnen op de vragen rond het missionaire van de kerk. Want het zijn deze lijnen die uitzicht geven. Omdat God de eerste is, en omdat het missionaire onderdeel is van het raadsplan van God, is er houvast. Gods raadsplan komt af. Dat is zo zeker als Jezus is opgestaan uit de dood. Daarom is er de vaste belofte van de toekomst. Wij mogen naar Gods belofte uitzien naar nieuwe hemelen en een nieuwe aarde waar gerechtigheid woont (vgl. 2 Petrus 3,13). God heeft beloofd dat het zover komt. En dus komt het zover. En dan licht ook meteen het visioen op waarin de apostel Johannes een schare ziet die niemand tellen kan uit alle volken en stammen en natiën en talen. Ze staan voor de troon en voor het Lam (zie Openbaring 7,9). Dat is de belofte die gezien mag worden als we het hebben over de zending. Daar werkt God op aan.
Zo trok ik enkele (korte) Bijbelse lijnen. In een volgend artikel hoop ik te laten zien wat deze Bijbelse lijnen betekenen als het gaat om de vraag waarmee dit artikel opende.
J. van ’t Spijker, Hoogeveen,