Het is leuk om iemand die je van vroeger kent op de een of andere manier opnieuw tegen te komen. In de laatste twee jaar van het VWO zat ik in de klas bij Dineke Epping. Met Engels zat ik een jaar achter haar en zo sprak ik haar geregeld. Maar na de diploma-uitreiking had ik haar nooit meer gezien. Haar eerste boek, Op vleugels van de wind, uit 2014, kwam ik tegen op de salontafel bij een zuster uit de gemeente van Dedemsvaart. Haar meisjesnaam was Epping en ze bleek een oudtante van Dineke te zijn. Toen ik zei dat ik bij Dineke in de klas had gezeten ik bij Dineke in de klas had gezeten, moest ik het boek natuurlijk lezen. En dat deed ik. Aardig om zo op een heel andere manier kennis te maken met een oud klasgenoot.
En nu is deze zomer haar derde boek uitgekomen, De draad die ons verbindt. Opnieuw een omvangrijk boek. Rond de 500 pagina’s heeft Dineke nodig om haar verhaal te vertellen. Voor liefhebbers van het genre is dat waarschijnlijk geen bladzijde te veel. En als je eenmaal in het verhaal zit, kan ik daar wel in meekomen.
Het boek gaat over Eileen Brady en Matthew Wilson die beide in gevecht zijn met hun verleden en op zoek zijn naar een thuis. Ze zijn op de vlucht en op zoek naar een plan voor de toekomst. Ze ontmoeten elkaar in het kleine dorpje Almsbrick in het Engeland van de 19e eeuw, het decor voor dit verhaal. Als je zoekt naar vergeving, blijkt weglopen voor je verleden niet de oplossing. Zo komt het boek in een grootse ontknoping waar een van de hoofdpersonen nog vast komt te zitten. Dit geeft het boek een spannend en een tikje surrealistische karakter. De boodschap is duidelijk – vergeving het uiteindelijk wint van de verbittering.
Ook al blijft het niet helemaal mijn genre, ik hoop dat Dineke nog meer schrijft. En ik zal op afstand een aandachtig lezer blijven. Dit boek beveel ik in elk geval van harte bij u aan.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen
Dineke Epping, De draad die ons verbindt, KokBoekencentrum: Utrecht 2020, 512 blz., € 23,99, ISBN 9789029729734