Deze zomer willen we in vier nummers aandacht geven aan de verkondiging van het Woord. Niet zoals dat op zondag in Nederland in de kerk gebeurt, maar juist aan de verkondiging in een totaal andere context. Dit derde artikel gaat over preken op de camping.
‘Dominee, het was een prachtige preek, maar ik heb er niks van verstaan!’ Dat riep een keer iemand in een dienst op recreatiecentrum ‘Het Stoetenslagh’ in Hardenberg vlak na het amen van de preek. Wat ik heb geantwoord weet ik niet meer, ik weet nog wel dat ik er de humor wel van kon inzien. En ik herkende het, tenminste dat ‘slecht verstaan’. De kwaliteit van de geluidsinstallatie was vele jaren niet om over naar huis te schrijven…
Allerlei activiteiten
Van 1977 – 1997 hebben we als gezin, samen met vele gemeenteleden van Dedemsvaart en tal van jongelui, evangelisatie- en recreatiewerk op bovengenoemde camping gedaan. Ik was dan grotendeels vrijgesteld van het reguliere werk in de gemeente en kon me vier of zes weken helemaal inzetten voor het campingwerk. Zo leidde ik, onder andere, vele avonden kringspelletjes, vertelde van tijd tot tijd het Bijbelverhaal op het kinderprogramma, zong met de kinderen, stuurde groepen die zich voor de dropping hadden opgegeven het bos in, leidde de bingo, stepte verkleed als Sinterklaas voor een goed doel, liep mee in de lampionoptocht. Én ging ’s zondags voor in de campingdienst, leidde ´s avonds een sing-in en deed mee aan de dagsluiting. Dat waren heel verschillende activiteiten. Bingonummers noemen of de verzen van de schriftlezing aankondigen is niet hetzelfde…
Gemeenschappelijk
Ik was blij met deze combinatie. Als ik het vergelijk met mijn werk in de gemeente – daar deed ik ook van alles: ik kwam op bezoek, gaf catechisatie, leidde vergaderingen, maakte dia’s van de verbouw van de kerk, bood mee op de jaarlijkse verkoopavond, altijd in mijn functie van predikant. Ook al voelde ik mij niet ‘de’ dominee en had de gemeente van Dedemsvaart gelukkig ook niet de neiging om mij op een voetstuk te plaatsen, ik was altijd de dominee. Dat was op de camping anders. Hoewel het hard werken was terwijl de gasten op de camping vakantie vierden, was ik toch veel meer één van hen, we hadden allerlei dagelijkse dingen gemeenschappelijk. Dat schept een andere band dan in een gemeente, niet beter, niet slechter, maar ánders. Ik voelde me daarin wel op mijn gemak.
Bemoedigend
Het voorgaan in de dienst voelde ook anders dan in een gewone kerkdienst. Ontspannen. Vrij. Ik heb me afgevraagd waardoor dat kwam. Ik denk dat een belangrijk aspect was dat we qua liturgie meer ‘mochten’. In de eerste pakweg vijftien jaar zongen we in de kerkdiensten alleen oude berijming, op de camping gebruikten we de psalmen én de gezangen uit het Liedboek. We hebben ook, zodra ze verscheen, gebruik gemaakt van de bundel ‘Opwekkingsliederen’, eerder zongen we ook wel uit de bundel van Johannes de Heer. We experimenteerden met de (volgorde van de) verschillende onderdelen van de dienst. Zo werden de Tien Woorden aan het begin van de dienst een ‘Woord voor onderweg’ aan het eind, vaak afgewisseld met onderwijs uit het Nieuwe Testament. Er werkte altijd een koor of een zanggroep mee. In het hoogseizoen werden de teamleden van de komende week voorgesteld, dat was altijd een vrolijk onderdeel. We dronken van tevoren koffie of thee. De dienst begon wat later dan gebruikelijk (11.00 uur). En het was heel fijn dat met name in het hoogseizoen de zaal afgeladen vol was (300 – 350 bezoekers); met mooi weer zaten de mensen soms zelfs buiten. Ze kwamen echt in drommen naar de hal. Omdat ik me vooral richtte op mensen die het evangelie niet of nauwelijks kenden preekte ik eenvoudiger, laagdrempeliger, korter (dat sprak veel gemeenteleden ook aan). Hoewel ik ´moeilijke´ bijbelgedeelten niet standaard meed, dacht ik er toch wel bewust over na of een gedeelte waar ik in de kerk over had gepreekt ook voor de camping geschikt was. Zo werden we (organisatoren en bezoekers) door de samenkomsten bemoedigd. We laadden ons op. Het stimuleerde ons om van God en van mensen te houden.
Andere omgeving
Dat had ook nog een andere reden. Over het algemeen was het zo dat de bezoekers, ook de tieners en de twintigers, naar de campingdienst kwamen omdat ze dat wilden. Wie niet wilde bleef weg. Ze gingen naar de dienst omdat die hen om meerdere redenen aansprak. Er was daardoor ook altijd een sfeer van verwachting, zoals je dat ook kunt hebben op een conferentie zoals die rond het Pinksterfeest in Biddinghuizen. In de campingdiensten was een sfeer van openheid. Vermoedelijk had dat ook te maken met dat de bezoekers uit hun gewone, dagelijkse omgeving waren. Ze waren met vakantie en dan is alles nu eenmaal wat anders, dus ook de dienst. Vergelijkbaar met wat ik wel eens gehoord heb over zomerse diensten in het buitenland – broeders en zusters die in hun woonplaats niet samen in één kerk zitten doen dat over de grens wel en zijn er blij mee, dankbaar voor.
Fijn
Het was dus fijn om naar de campingdienst te gaan en daarin voor te gaan, ik heb er goede herinneringen aan. Maar – stonden de diensten niet op gespannen voet met dat God ons in zijn Woord ook tegen de haren instrijkt, corrigeert, oproept tot bekering? Toch niet. Op de camping hebben we ontdekt dat dat sámen kan gaan. Gezellige of fijne momenten kunnen juist bijdragen aan een grotere ontvankelijkheid voor wat God zegt.
ds. Machiel Oppenhuizen, Zwolle