Iedere zomer gaan er tienduizenden kinderen en tieners op kamp. Wanneer je als ouders of opa en oma gaat zoeken, dan ontdek je dat er ontzettend veel organisaties zijn die zomerkampen aanbieden. Een deel van die organisaties zijn christelijk en hebben als doel om de kinderen en tieners over de Here Jezus te vertellen. In dit nummer en in het volgende nummer ontdekken we hoe deze kampen bij kunnen dragen aan de geloofsopvoeding van kinderen en tieners. Eén van die organisaties is de Wegwijzerkampen. In deze eerste twee artikelen komen achtereenvolgens Art de Jonge als directeur en Myrna als leiding aan het woord. We vroegen hen eens in te gaan op de meerwaarde van christelijke kampen voor kinderen, tieners en jongeren.
Als je aan oud-deelnemers vraagt naar hun ervaringen dan heb je grote kans dat deze twee dingen worden genoemd: Ten eerste hoeveel plezier ze hebben gehad en ten tweede hoe belangrijk deze kampen zijn geweest voor hun verdere geloofsleven. De ogen beginnen dan te twinkelen; het enthousiasme spat eraf! Zo’n zomerkamp doet iets met je.
Voor de deelnemers begint zo’n kampweek vaak pas als ze de bus instappen. Maar achter de schermen is er dan al heel wat gebeurd. Er zijn locaties gezocht, draaiboeken gemaakt voor sport en spel, de Bijbelstudies en stille tijden zijn voorbereid en er moet natuurlijk van alles voor het eten worden voorbereid.
Nog belangrijker zijn de medewerkers. We vinden het belangrijk om met hen door te praten over hun motivatie om mee te gaan op een christelijk kamp. We vragen dan bijvoorbeeld ‘Wat betekent het geloof voor je dagelijks leven en wie is Jezus voor je?’ en ‘Wat denk je te kunnen betekenen voor de deelnemers?’
Heel opvallend is het dat veel medewerkers vroeger vaak zelf op kamp geweest zijn. Blijkbaar heeft deelname aan een Wegwijzerkamp zo’n impact op hen gehad, dat ze niet meer zonder kunnen. Ze willen niets liever dan het Evangelie doorgeven aan volgende generaties. ‘Je gunt ieder kind toch een Wegwijzerweek,’ zei een oud-medewerker. Vaak worden de teams gevuld met teamleden die het jaar ervoor ook mee geweest zijn, aangevuld met een nieuwe lichting. Niet zelden ontstaan er vriendschapsbanden voor het leven, ook als ze niet meer actief zijn bij de organisatie van de kampen.
Nu we al erg lang met de gevolgen van de pandemie te maken hebben, komen de negatieve
bijwerkingen voor de jeugd steeds meer in beeld. Somberheid en eenzaamheid springen het meest in het oog. Dat laat zien hoe belangrijk het is voor kinderen en tieners om op te trekken met leeftijdsgenoten. Om samen met de leiding plezier te maken. Daarom wordt er op de kampen gesport, gespeeld, gelachen en gepraat. Dat alles gebeurt in een week waarin het gewoon gevonden wordt, dat geloof een grote plaats inneemt in het leven. Elke dag wordt er gebeden, gedankt, bijbel gelezen, uitleg gegeven en zo worden alle activiteiten ingebed in de warme deken van de liefde van Christus. Er worden getuigenissen gegeven, soms heel simpel, soms heel indrukwekkend, maar zo merken kinderen en tieners dat anderen ook geloven. Hoe belangrijk is dat in een tijd waarin ze soms de enige van het elftal of van hun vriendengroep zijn.
Als we met de kinderen en tieners en jongeren praten over het geloof, dan proberen we ons aan te passen aan hun denk- en leefwereld. Bij de jongste groep hechten we veel belang aan het vertrouwd raken met de Bijbelverhalen en de basis van ons geloof. Daarnaast wordt er veel gezongen met de kinderen. Ook wordt er een tekst aangeleerd. In deze tijd van snelle flitsende beelden hopen we dat het Woord van God beklijft in de hoofden en harten van de kinderen.
Als kinderen groter worden gaan ze vragen stellen over het geloof. In het begin zijn dat nog vragen die erop gericht zijn om het verhaal beter te begrijpen. In de pubertijd kunnen daar ook kritische vragen bijkomen. Tijdens de tienerkampen houden we hier rekening mee. De Bijbelstudies, onderwerpen en de daarbij behorende opdrachten geven daar alle ruimte voor. We kunnen zeker niet alle vragen beantwoorden, maar we gaan met onze onzekerheden en twijfel naar Jezus toe. We bidden dat Zijn Geest ons zo wil sterken dat we de moeilijkste storm kunnen doorstaan.
In de oudste groep kom je meestal diegenen tegen die al een keus hebben
gemaakt; de één wat duidelijker dan de ander, maar de richting is wel bepaald. Vanzelfsprekend is
de geestelijke toerusting dan van een ander niveau. Het is zo prachtig dat je daar vaak de
ondersteuning door de jongeren van elkaar tegenkomt. Ze hebben elkaar echt wat te vertellen. Als
leiding kun je daar dankbaar en verwonderd naar kijken.
Na zo’n inspannend Wegwijzerkamp – slaaptekort is daarin niet vreemd – wordt het contact niet
verbroken. Er wordt altijd een reünie georganiseerd. Ophalen van smeuïge anekdotes en het
herhalen van die bekende grap; hoe heerlijk is dat? Tegelijk moet je de kinderen en tieners ook loslaten. Bij grote zorgen wordt gezocht of er via de kerkelijke gemeente hulp kan worden ingeschakeld. Je bent een week met ze opgetrokken en dan moet je ze ook weer loslaten. Op afstand kun je niet zoveel voor ze betekenen als je eigenlijk zou willen. Maar gelukkig waren we niet alleen op kamp, God was er ook bij. Daarom mogen we als organisatie ook bidden of God zelf met de kinderen en tieners mee wil gaan.
Bij thuiskomst mogen de ouders het stokje weer over nemen om de Weg te wijzen. We zijn dankbaar dat we als christelijke kamporganisatie daar een kleine schakel in mogen zijn. Daarin kunnen we een verschil maken als Wegwijzerkampen!
Art de Jonge, Oud-Beijerland