Dichtbij en ver weg
Laatst was ik op een begrafenis. Wat een troost is dan de ons beloofde opstanding uit de doden. Je staat bij een begrafenis van iemand met wie je via allerlei banden verbonden was. De herinneringen aan persoon, leven en weg van het ziek-zijn, passeren. Wat een troost is juist dan dat je mag weten ‘wij zullen opstaan en naar de Heer gaan’, zoals een lied dat zo mooi verwoordt. We zullen opgewekt worden in onvergankelijkheid. Dat is het perspectief ver weg voor wie in geloof zijn weg gaat.
Maar het perspectief door Christus’ opstanding laat ook dichterbij zijn licht schijnen. Een mooi paaslied brengt dat treffend onder woorden: “
‘Nu vangt het nieuwe leven aan…’ De opstanding van Christus schenkt zijn vernieuwende krachten ook nu al aan ons.
Beide nuances -dichtbij en ver weg- zitten in het woord perspectief. Dan gaat het over het vergezicht van onze opstanding op ‘de dag der dagen’. Dat perspectief is ver van ons verwijderd, ligt zelfs achter ons eigen sterven. Maar het perspectief door Christus’ opstanding doet ons ook dichterbij kijken. Namelijk dat wij hier en nu door geloof als nieuw mens mogen leven. De invloed van Christus’ opstanding is dichterbij dan wij vaak denken. Beide aspecten kom je in het Nieuwe Testament en in onze paasliederen tegen.
De ommekeer
De opstanding van Christus is het hart van de boodschap van het Nieuwe Testament. Je ziet daar de verandering die dat direct teweegbrengt in het leven van Jezus’ trouwe discipelen. Zij zijn dan op slag van bange mensen discipelen met perspectief geworden. De opstanding van Christus geeft ons hoop die doet leven, met vallen en opstaan, in tijden van voorspoed en tegenslag. Paulus’ getuigenis in 1 Korinte 15 brengt die beslissende wending door Christus’ opstanding uitgebreid onder woorden. Als Jezus niet was opgestaan, zouden wij niet opstaan, en is al ons doen en laten zinloos: laten we dan maar gewoon onze gang gaan, maakt niet uit, want we sterven morgen toch wel.
Maar Christus is wél opgestaan en daarom heeft ons doen en laten zin. Al zal niet alles lukken. Maar je kunt verder, want je leeft voor het perspectief van ‘alle dingen nieuw’. Christus’ opstanding heeft gevolgen voor de overwinning van het kwaad, de heerschappij van Christus over het al, de vernieuwing van mens en wereld, de hereniging van al Gods kinderen in de eeuwigheid.
Onze eigen opstanding wordt ons met zekerheid beloofd. Christus is de eerstgeborene uit de doden, en zo is onze opstanding verbonden met Zijn opstanding. Een eersteling draagt de belofte van velen die volgen op hun beurt. Jezus zal de zijnen doen opstaan uit hun graf. En niet alleen wij worden vernieuwd, ook de schepping: het is de Heer ‘die in zijn verrijzenis alles herschapen heeft’ (Lied 642).
De viering van de zondag als opstandingsdag heeft natuurlijk alles met deze ommekeer te maken. We beginnen de week van leven met de viering van het nieuwe dat Jezus’ opstanding bracht. Vanuit die opstanding mogen we leven. Het is zelfs zo dat in de individuele ommekeer van elke gelovige de opstandingskracht van Christus te zien is: onze hemelse Vader heeft ‘ons opnieuw geboren doen worden door de opstanding van Jezus Christus, waardoor wij leven in hoop’(1 Petrus1,3). Of zoals een lied zegt ‘God heeft ons wedergeboren’ (Lied 659).
‘Nu is op aard geen goede daad meer tevergeefs gedaan’
Deze mooie zin uit Lied 642 brengt onder woorden dat het perspectief door Christus’ opstanding ons metterdaad doet leven. Dat Christus alles nieuw maakt, betekent niet dat wij stil gaan wachten met de handen in de schoot. De vernieuwing van de aarde die Christus tot stand zal brengen bewaart ons voor de overmoedige gedachte dat wij alles nieuw zouden moeten of zelfs kunnen maken. Het oordeel dat Christus dan over mens en wereld brengt moet ons ook niet tot inactiviteit brengen. Andersom doet christelijke hoop ons wel actief leven.
Als je gelooft in de opstanding van je lichaam omdat Christus als eerste is verrezen, is gezondheid en goede zorg voor je lichaam een passend gevolg. Christus is op aarde gekomen voor de verlossing van ons lichamelijke lijden en door zijn opstanding weten we hoe kostbaar ons lichaam is. Goede gezondheidszorg spoort met dat geloof in Christus. Dat heeft zijn grenzen, wij hoeven ons lichaam niet te bewaren voor de dag van onze opstanding. Er kan een dag komen dat we ons leven in handen van onze God leggen.
Als je gelooft dat Christus de hele schepping zal verlossen, dan past daar goede zorg voor de aarde bij. Niet overmoedig, of verbeten alsof wij de aarde moeten redden. Maar we bebouwen en bewaren de aarde omdat we geloven in de herschepping van alle dingen. De biodiversiteit is ons lief, net als de koeien in de wei en de vissen in de zee en de kwaliteit van de lucht.
Door de opstanding van Christus heeft ook de kerk perspectief. Dat inspireert tot vernieuwing van de kerk. Door de kracht van Christus’ opstanding is er een weg om ons te bekeren van het kwade tot het goede. Individueel en als gemeente dienstbaar worden i.p.v. elkaar opbranden door onderlinge twisten. De hoop die Christus’ opstanding ons geeft helpt ons om kerken te vernieuwen, vitale kerk te zijn en dienstbaar te worden aan de samenleving.
De opstanding van Christus geef perspectief: ‘Hij schiep ons voor een nieuw begin’ (Lied 653).
Rijn de Jonge, Nieuwegein