In de Christelijke Gereformeerde kerken in Nederland worden bepaalde taken uitgevoerd door ruim twintig deputaatschappen. Naast bijvoorbeeld de deputaten diaconie, evangelisatie en buitenlandse zending is er ook het deputaatschap geestelijke verzorging van de militairen.
Voor meer informatie zie https://cgk.nl/project/deputaten-militairen/
Beroepen of solliciteren
In nauwe samenwerking met andere kerken draagt dit deputaatschap zorg voor de pastorale begeleiding van militairen en veteranen; het heeft een belangrijke taak bij de werving en selectie van de krijgsmachtpredikanten. Alle in aanmerking komende predikanten worden uitgenodigd om te solliciteren. Tot zover de rol van het deputaatschap.
Predikanten worden niet benaderd zoals bij een beroep vanuit een gemeente. Niemand weet wat er achter de schermen gebeurt, maar voor het oog is het zo, dat in onze kerken een predikant wordt beroepen door een gemeente. Men zoekt een predikant, die bij de gemeente past. De predikant die beroepen wordt heeft drie weken de tijd om zich daarop te beraden en na die drie weken deelt hij het besluit, dat hij in vrijmoedigheid heeft genomen, mee. Hij bedankt of hij neemt het aan.
Zo gaat het bij de krijgsmachtpredikanten dus niet. Predikanten kunnen solliciteren.
De maatschappij in
Wie zijn die mensen die daarvoor kiezen? Het werkveld van een gemeentepredikant is betrekkelijk kleinschalig. Naast wat contacten binnen de regio met de collega’s van andere kerkverbanden en het gebruikelijke circuit binnen de CGK liggen de contacten toch met name binnen de gemeentegrenzen met gelijkdenkenden. Bij Wim de Bruin ontstond het verlangen om in de maatschappij te werken. En uiteindelijk viel de keuze op het leger.
Sinds 1 september 2020 is hij één van de ruim veertig krijgsmachtpredikanten, die uit een tiental kerkverbanden afkomstig zijn. Wim is gestationeerd op de Vliegbasis in Leeuwarden. Ook deze omgeving is geen dwarsdoorsnee van de maatschappij, maar de mensen die hij ontmoet en bedient hebben toch een bredere achtergrond.
Deze overstap is zowel voor hemzelf als voor de gemeente Zutphen uiteraard een grote verandering. Het betekent dat Wim de Bruin als gemeentepredikant afscheid neemt van de gemeente en deze gemeente dus vacant is. Tegelijk blijft hij als uitgezonden predikant verbonden aan deze gemeente. Enkele keren gaat hij voor in kerkdiensten en door verslagen brengt hij de gemeente op de hoogte van wat er speelt in zijn nieuwe rol.
Groene weken
Van de preekstoel naar de Vliegbasis is een grote stap. Er moet een opleiding worden gevolgd van tien weken waarbij je militaire basisvaardigheden aanleert, zoals de militaire versie van EHBO. Hierbij horen ook een paar nachten in het bos, met weinig slaap en veel fysieke en mentale uitdaging. Maar ook studievakken als militair recht.
De krijgsmachtpredikanten en andere geestelijk verzorgers dragen geen wapen en hebben – hoewel ze de strepen dragen van een majoor - geen militaire zeggenschap. Maar wel zal hij enigszins moeten weten wat er in het veld kan gebeuren. Een simpel voorbeeld: hoe herken ik een mijn, zodat ik er niet op stap, en uiteraard veel meer dan dat.
Mee op missie
‘Als geestelijk verzorger heb je het niet steeds over God’, zegt Wim, ‘maar wel ben je herkenbaar als gelovige en daarop word je aangesproken. Je bent er voor de mensen, niet als hulpverlener, maar als vertrouwenspersoon. Je hebt geen verhaal te vertellen, maar je luistert.’ Dat ‘er voor de mensen zijn’ betekent dat de geestelijk verzorger meegaat op missies. Na twee jaar in dienst te zijn geweest zal Wim deelnemen aan een missie. Ook dat is een ingrijpende verandering, met name ook voor het gezin, waarvan Wim de Bruin de vader en echtgenoot is. Immers, als gemeentepredikant ben je veelal thuis, maar tijdens een missie ben je maanden ver ván huis.
Hoe dat zal zijn weet niemand. Wanneer en waar? Eveneens onbekend. Het is een deel van het leven en werk van Wim de Bruin geworden en dat is de plek in Gods koninkrijk die hij nu mag innemen. Een bijzondere plek in een bijzondere tijd.
Nel Noppe, Leeuwarden