De NIPT test: Kinderen met het Syndroom van Down hoeven niet meer geboren te worden.
De meningen zijn verdeeld.
Ik neem u mee naar vroeger. Het is volop zomer. Onze kinderen zouden liever naar het zwembad gaan dan naar de kerk.
En ik zelf? Och, ik ga in de meeste gevallen met plezier naar de kerk. Maar in de zomer, tijdens de vakanties, als het echt warm is en je eigen dominee er niet is, dan hebben we vaak voorgangers op leeftijd. Het duurt even voordat ze op gang komen, maar eenmaal op stoom, weten ze niet van ophouden.
Die morgen.
De preek gaat over Elisa in de stad Dotan. De stad is omsingeld door een vijandig leger. Maar Elisa ziet dingen, die de andere mensen niet zien. Vurige paarden en wagens. De geschiedenis is me bekend. Een van mijn kinderen naast mij zucht en zit aan haar nagels te peuteren. Het is warm.
Mijn blik dwaalt de kerk door.
Voor, op de stoelen, zit een aantal gasten. ‘Koningskinderen’, worden ze genoemd. Zouden die iets van de preek begrijpen, vraag ik me af. Er zijn er die met hun hoofd wiegen en anderen steken af en toe een arm de lucht in. Dan zie ik een jongen een pet onder zijn trui vandaan halen. Hij zet hem even op zijn hoofd en stopt hem dan weer weg.
Ineens is daar het amen. We zingen nog een lied en na de zegen komt de dominee uit de houten broek. Beneden staat de ouderling van dienst hem op te wachten. Hij wil de hand van de dominee schudden, maar wordt bijna aan de kant gedrukt door een van onze gasten. Met een diepe buiging grijpt hij de hand van de predikant. Die lacht hem vriendelijk toe en drukt de hem toegestoken hand.
De jongen staat met zijn pet in de hand voor in de kerk. Hij laat de diakenen voorbij lopen, die in ganzenpas de kerk verlaten. Dan zet hij zijn pet weer op. Steekt een paar vingers in zijn mond en begint te fluiten. Mensen, die de kerk willen verlaten, blijven staan. Wat krijgen we nou?
Door de kerk klinkt de melodie van: ‘God heb ik lief, want die getrouwe Heer –‘
De organist boven hoort het, en begint zachtjes mee te spelen.
Aangekomen bij de woorden: ‘De eenvoudigen wil God steeds gadeslaan-‘ krijg ik kippenvel. Het geroezemoes in de kerk verstomt.
Opnieuw kijk ik naar de jongen voor in de kerk. Zijn voorhoofd glimt van het zweet. Zijn pet staat scheef. Voelt hij dat de mensen luisteren? Nog een keer gaat hij ervoor.
‘Ik zal met vreugd in ‘t huis des Heren gaan, om daar met lof Uw grote naam te danken.’
Als de laatste tonen de weg naar boven hebben gevonden, en het orgel stilvalt, buigt onze gast diep. Neemt daarbij zwierig zijn pet af en buigt opnieuw. Steekt twee vingers in zijn mond en laat een schelle fluit horen. Als groet naar Boven.
Douwe Janssen