Op de TUA zaten ze regelmatig in dezelfde collegezaal en nu zijn ze beiden predikant in het Noorden van het land. De ene in het Groningerland en de ander net over de grens in Friesland. Na een jaar in de pastorie kwamen ze elkaar tegen bij een redactievergadering van dit kerkblad. Daar ontstond het idee om samen een artikel te schrijven over de eerste ervaringen in de pastorie. Hieronder leest u een vrije weergave van het gesprek dat ds. Albert-Jan Dorst en ds. Sjors Bulten hadden over de Goede Herder, de schapen en de kudde, terwijl ze wandelden tussen de schapen in het Nationaal park Dwingelderveld.
Sjors, kun je eens vertellen waar je terecht bent gekomen?
SB: Sinds mei 2021 ben ik verbonden aan de CGK-gemeente van Nieuwe Pekela. We verhuisden vanuit de stad Enschede naar het dorp Pekela. Wel een overstap, maar dat ging en gaat erg goed. Een fijne plek om te wonen, de kerk en de school zitten om de hoek. De kinderen hebben goede contacten en ook wijzelf hebben onze plaats gevonden. We hebben als gemeente ongeveer 300 leden. Een mooi aantal, iedereen kent elkaar. Het merendeel van de leden woont in Pekela zelf, maar we hebben ook gemeenteleden uit de omgeving. We zijn een gemeente met een mooie leeftijdsopbouw, van oud tot jong. Het is mooi om te zien dat er ook tussen de generaties zo af en toe gesprekken plaatsvinden. Laatst was er een zogenaamde speeddate met de jongeren van de JV en de 65-plussers. Samen in gesprek over verschillende stellingen. Vanuit beide groepen kwamen positieve geluiden.
En jij?
AJD: Na mijn afstuderen in september 2019 kwamen er een aantal beroepen en een ervan was uit Surhuisterveen. Zelf kenden we die plek niet echt, ik wist alleen dat ds. Niels den Hertog er gestaan had omdat ik door de jaren heen wat contacten heb onderhouden met hem. In het overdenken hebben we een roeping ervaren naar deze samenwerkings-gemeente. Sinds 2012 is de GKv en de CGK in Surhuisterveen één kudde waar ik sinds april 2020 als onderherder mag dienen. Surhuisterveen is een prettig dorp om te wonen. Voor ons als jong gezin heeft het alle voorzieningen die we nodig hebben. De kerkelijke gemeente kent veel kinderen en jongeren. We zijn als gezin dankbaar dat we hier een plekje mochten krijgen.
En hoe heb je de eerste tijd in Surhuisterveen ervaren?
AJD: Bijzonder. Zeker ook omdat het precies het begin van de coronatijd was. Toen ik het beroep aannam wisten we van het bestaan van corona nog niets. Maar in die korte tijd waarin ook het classisexamen afgelegd moest worden en we zouden verhuizen veranderde er heel veel. Gelukkig kon alles doorgaan, hoewel de intrededienst werd uitgesteld naar september. Die eerste twee jaar stond veel in het teken van corona. Ik vond dat als predikant niet altijd even makkelijk. Veel regelwerk en besluiten nemen waarbij zowel de lichamelijke gezondheid alsook de geestelijke gezondheid van de gemeente meeweegt. De coronatijd heeft ook wel impact gehad op het gemeentelijk leven en op de kerkgang.
Merk jij op dit moment in Pekela nog iets van de coronatijd die achter ons ligt?
SB: Ik herken wel wat je zegt. Wij kwamen midden in de coronatijd in de gemeente binnen. We zijn dankbaar dat de diensten weer goed worden bezocht. Dat is ook wel iets dat tijdens huisbezoeken bespreekbaar wordt gemaakt. Sommige dingen die vóór corona vanzelfsprekend waren (twee keer naar de kerk) zijn wel minder vanzelfsprekend geworden.
Een belangrijk deel van ons werk is het schrijven en houden van een preek. Hoe doe jij dat?
SB: Klopt. Preken en een preek voorbereiden vind ik prachtig. Het is een voorrecht om veel met de Bijbel bezig te zijn. Het is als schatgraven en daar mag je als predikant zelf veel in ontvangen. Ik probeer er rekening mee te houden dat er verschillende Bijbelgedeelten uit het Oude en Nieuwe Testament naar voren komen. Meestal werk ik met preekseries. Samen met oud-studiegenoot ds. Willem Jan van de Velde uit CGK Doetinchem bereid ik regelmatig een preek voor. Op de maandag- of dinsdagochtend bellen we elkaar op en zijn we bezig met de exegese (uitleg van de Bijbeltekst) en het zoeken naar de boodschap voor de verkondiging en het zoeken van bijpassende liederen. Het is mooi om elkaar daarbij op ideeën te brengen. Vervolgens bereidt ieder voor zichzelf de dienst voor en aan het eind van de week lezen we elkaars preek nog even door. Mooi dat er dan twee verschillende preken liggen, met toch ook best wat overeenkomsten.
Hoe bepaal jij eigenlijk waar je over preekt?
AJD: Goeie vraag. Die heb ik zelf ook aan een collega gesteld toen ik net begonnen was J. Dat zijn van die dingen die je hier en daar wel meekrijgt in de opleiding, maar waar je toch je eigen weg in moet vinden. Na een aantal maanden ben ik in de middagdienst begonnen met de catechismus. Die heb ik nu net (januari 2023) afgerond. Hierna hoop ik een serie preken te houden over struikelteksten die gemeenteleden hebben aangedragen. In de ochtenddiensten probeer ik het kerkelijk jaar te volgen waarbij ik tussen Kerst en Pasen of soms zelfs tot Pinksteren uit een van de evangeliën preek. Rondom de zomer probeer ik met kleine series uit het Oude Testament wat verschillende soorten preekteksten naar voren te laten komen. Ik probeer een half jaar vooruit te plannen. Het bijzondere is: als er dan een doopdienst of andere bijzondere dienst tussendoor komt, past dit eigenlijk altijd heel mooi bij de preektekst die er al stond.
Je staat nu bijna twee jaar in Nieuwe Pekela. Heb je het idee dat je nu als predikant, maar ook als gezin bent geacclimatiseerd?
SB: Ja, na twee jaar hebben we de gemeente en het dorp al wel goed leren kennen. Je hebt wel even de tijd nodig om te wennen aan je nieuwe rol als predikant. Daar zijn we ondertussen wel aan gewend. Ook mooi om te merken dat je in een dorp woont en ook niet-gemeenteleden je wel weten te vinden. Gelukkig weet ik dat ik het als dominee niet op eigen kracht hoef te doen. Je mag herder zijn, maar wel onderherder, geleid door de Grote Herder.
Waar geniet je van als predikant?
AJD: Ik ben er dankbaar en verwonderd over dat God mij inschakelt om een stukje met mensen mee te lopen op hun levensweg. Er gebeuren allerlei dingen onderweg. Van geboorte tot sterven, hoogte- en dieptepunten. En op die momenten mag ik luisteren en spreken namens de Goede Herder. Dan vind ik het mooi om contact te hebben met de jongeren, maar ook de onaangekondigde bezoekjes bij de ouderen. Het schrijven van de preek is soms hard werken, maar ook heel mooi. En datzelfde geldt voor het houden van een preek. Ook dat vind ik hard werken om recht te doen aan wie de Here God is en hoe de boodschap het leven van de hoorders raakt.
Alleen maar positief?
AJD: Nou, dat zou ik niet willen zeggen. Zoals ik zei is het soms ook gewoon hard werken. En het is ook werk dat nooit ophoudt. Dat vind ik soms echt een worsteling. Je kunt altijd méér bezoeken doen, méér tijd aan een preek besteden, méér lezen, méér plannen ontwikkelen voor het jeugdwerk, enzovoorts. Al die dingen zijn belangrijk en zijn voor het Koninkrijk van God. Maar juist daarom kan het soms een uitdaging zijn om te stoppen met werken. Dat heeft soms met discipline te maken, maar het is soms ook een les in overgave. Het hangt niet af van mij als predikant. God gaat wel door met Zijn werk, ook als ik een avondje op de bank zit. Hij is de Goede Herder die veel beter weet wat Zijn schapen nodig hebben.
Hoe is dat voor jou?
SB: Erg herkenbaar wat je zegt! Een preek schrijven is mooi en het is een bijzonder voorrecht, en tegelijk ook een verantwoordelijkheid en soms ook zwaar. Wat heeft de gemeente nodig? Hoe komt de boodschap het beste over? En wanneer kan ik echt een punt zetten achter de preek? Gelukkig, zoals jij ook al zegt, hangt het niet van mijzelf af. Mag ik mijn werk ook biddend doen en in de verwachting dat de Heilige Geest wil werken door mijn – soms – gebrekkige woorden heen. Dat is dan ook een hele bemoediging!
Het was goed om elkaar te spreken al wandelend tussen de prachtige natuur. We hopen dat we u iets hebben kunnen laten zien van de eerste ervaringen van deze twee jonge onderherders in dienst van de Goede Herder.