’t Was een zomerse dag.
De dominee, hij ‘stond’ nog niet zo lang in het dorp, maakte op de fiets een kennismakingsronde. Nam bij ieder adres even de tijd om zich van de gezinssituatie op de hoogte te stellen. De mensen waren vriendelijk en gastvrij. Overal kreeg hij koffie en een dikke plak koek. Toch had de predikant het gevoel dat de mensen in dit dorp niet direct het achterste van de tong lieten zien. Op zijn vraag of ze zich thuis voelden onder zijn gehoor, zei men vaak: het is even wennen. Maar ja, zijn voorganger, een oude predikant, had hier meer dan twintig jaar gestaan.
Hij had al meer dan de helft van de gemeenteleden bezocht. Hij wilde ze ontmoeten in hun dagelijkse leven. Zonder zondagse kleding. Zonder zondagsgezicht.
Een oude boer, die hout aan het zagen was, zag de predikant aankomen. Hij had het niet zo op hem begrepen. Te modern. Hij miste de stropdas. Maar vooral de vertrouwde klanken in de preek. De volzinnen, die de gemeente inrolden. Ook hadden de preken te weinig diepgang. Het was allemaal genade wat de klok sloeg. Maar ja, hoe maak je dat een dominee duidelijk. En vooral een jonge dominee, die het leven nog niet had geproefd. Geen weet had van bevindelijkheid. Zo gemakkelijk kwam een mens er niet.
Toen de predikant binnen gehoorafstand gekomen was, begon de boer, op klagende toon, al zagend te zingen.
‘Heer, ai, maak mij Uwe wegen.’ Hij zong het in de oude berijming op hele noten. Zijn zaag nam het tempo van het zingen over. Langzaam, soms bijna haperend, gleed die door de tak van de boom.
‘Door Uw Woord en Geest bekend.’
Voordat de boer bij: ‘IJv’rig Mij Uw wet betrachten’ was, sprong de dominee van zijn fiets.
Hij knikte de boer vriendelijk toe, en sprak: ‘Mag ik ook even?’
De boer overhandigde de zaag aan de predikant. Die pakte hem beet, en de boer wist niet wat hij hoorde: ‘Hop Marjanneke, stroop in’t kanneke …’
Voordat de boer goed en wel met zijn ogen kon knipperen, rolde de afgezaagde tak op de grond.
Toen de dominee, na nog even gepraat te hebben, weer op zijn fiets stapte, keek de oude boer hem na. Een vreemde snuiter, zeker weten. Om over zijn preken maar te zwijgen.
Douwe Janssen