De doop van een Syrische
Het is zaterdagmiddag. Ergens in april. Samen met een collega en een aantal vluchtelingen doen we de tulpenroute. Als we met een fotosessie bezig zijn krijg ik een spreekbericht op mijn telefoon. ‘Morgen wordt in de Wellerwaard een Syrische jonge vrouw gedoopt. Ik zoek wat mensen die mee willen ter bemoediging.’ Meer aansporing is voor mij niet nodig. Daar wil ik graag bij zijn.
Bijbelse tijden
De doopdienst gaat uit van de Baptistengemeente De Regenboog in Emmeloord. Wellerwaard ligt in dezelfde gemeente. Het is een aangelegd, heuvelachtig natuurgebied, waarin een meertje en een strandje zijn gecreëerd. Dopen in open water, dat is natuurlijk niet tegen de Bijbel. Als ik om ongeveer negen uur van huis vertrek zit heel Urk nog aan het ontbijt. Geen mens op straat. Het spijt me dat ik de zondagsrust voor een ogenblik verstoor. Ik ga eerst naar een naburig dorp waar onze vriendin woont die me heeft uitgenodigd. Samen rijden we naar de Wellerwaard. Op de parkeerplaats lopen we gelijk de Syrische dopeling Miriam tegen het lijf. Ze is gekleed in een prachtig wit, lang doopgewaad. Samen met haar Syrische uiterlijk en de glooiende omgeving bij het meer voel ik me even teruggeplaatst in Bijbelse tijden. Miriam wordt vergezeld door haar ouders. Ze horen bij de eerste groep Syrische vluchtelingen die kort na het uitbreken van de Syrische burgeroorlog, nu alweer twaalf jaar geleden, naar Nederland is gevlucht. De familie hoort bij de Syrisch Orthodoxe Kerk.
Ontmoetingen
Op het strandje hebben zich al aardig wat mensen verzameld. Jongeren staan vrolijk samen te lachen en te praten. Ik voel een vleugje jaloezie. De tijd gaat te snel. Ook de verdere aanwezigen zijn in een opgewekte stemming. De zon is daarbij behulpzaam. De meeste mensen hebben een eigen klapstoel meegenomen. Gelukkig heeft de organisatie ook gedacht aan de mensen die wat minder ver vooruitdenken. Ik loop verschillende bekenden tegen het lijf. Ruth is een van hen. We werken samen in de stichting ‘Kerk en Vluchteling’. Ze vertelt enthousiast over de conferentie van ‘Evangelie en moslims’ waar ze dit weekeind samen met haar man aan deelneemt. Ze zijn er even tussenuit gebroken voor deze doopdienst. Op de conferentie zijn ruim tweehonderd deelnemers. Bijna allemaal ‘nieuwe christenen’, christenen met een moslim achtergrond. Ruth heeft, samen met haar man, in een Arabisch land gewerkt. Ze spreken de taal. Gelukkig maar, want alles op de conferentie is Arabisch, de sprekers en ook de muziek en de zang. Wat gebeurt er toch allemaal? God laat zich kennelijk niet weerhouden door ‘het woeden der volkeren.’ Misschien heeft Hij wel meer de hand in het hele vluchtelingengebeuren dan wij denken.
Op het strand
Op de vroege zondagmorgen zitten we op het strandje nog niemand in de weg. Wat verderop ligt het strandpaviljoen, daar wordt het gaandeweg wel wat drukker. Aan de overkant van het meertje is een doorgaande weg. Tijdens de dienst rijdt er een peloton wielrenners voorbij. Een soort seculiere mobiele samenkomst. Het mengpaneel is ook naar het strand meeverhuisd. Een keyboard en twee gitaren gaan de zang ondersteunen. Ik ben zeer verrast over de geluidskwaliteit. Zonder enige inspanning kan ik de hele dienst volgen. Met mijn gehoorsterkte overkomt me dat zelden. En dat in de buitenlucht. Er zijn drie dopelingen. Behalve Miriam worden er nog twee mannen gedoopt. Met een van hen heb ik voorafgaand aan de dienst een gesprek. We kennen elkaar. Ongeveer twintig jaar geleden maakte ik een wandeling door de Amsterdamse Jodenbuurt met de kerkenraad van de Hervormde kerk uit Emmeloord. En nu heeft hij zich al een tijdje geleden bij deze baptistengemeente gevoegd. Toen we elkaar voor de dienst spraken had ik niet in de gaten dat hij een van de dopelingen was. Een andere verrassing was de aanwezigheid van broeder Avakhti, een bijzondere oude broeder uit Irak. Iemand die gevangenis en martelingen heeft doorstaan. Na zijn vlucht via Iran in 1990 is hij in Nederland terecht gekomen. Altijd was hij op zoek naar God en hier hoorde hij het Evangelie. Hij is een zeer toegewijde evangelist geworden. We ontmoeten elkaar met enige regelmaat. Altijd over vluchtelingen uit het Nabije Oosten. Hij is verbonden aan de Vergadering van Gelovigen. Vandaag is hij gastdoper. Hij zal straks Miriam dopen.
Een goed geweten
Na groet en votum klinkt het eerste lied. ‘Heilig, heilig, heilig, Heere God almachtig, vroeg in de morgen wordt U mijn zang gewijd.’ De Bijbel gaat open. We lezen 1 Petrus 3: 13 - 22. Wat staat er veel in zo’n klein stukje. In de preek concentreren we ons op vers 21. ‘Het tegenbeeld daarvan, de doop, behoudt nu ook ons. Maar niet als een verwijderen van het vuil van het lichaam, maar als een vraag aan God van een goed geweten, door de opstanding van Jezus Christus ...’
Ik noem een paar speerpunten. ‘Je kunt je hele leven bezig zijn een godsdienst te vormen, maar het gaat erom dat we ons door de Heere laten vormen.’ We moeten in ons leven een besluit nemen, Hem als Heere te erkennen.’ ‘Je leeft als Christen niet voor applaus, je leeft voor de Heere.’ ‘Ik geloof dat Gods Woord leven geeft.’ ‘Petrus leert ons dat je je leven telkens moet zuiveren.’ ‘Maak mij rein voor U.’
Onderdompeling in...
De doopvragen verwijzen naar de drie-enige God. ‘Geloof je dat je door God geschapen bent?’ ‘Geloof je dat Jezus voor je zonde is gestorven?’ ‘Sta je open voor de Heilige Geest?’ Driemaal klinkt er ‘Ja’. Dan verdwijnen de dopelingen een voor een onder water. Even later staan ze samen voor de gemeente en krijgen ze een persoonlijke Bijbeltekst mee. Voor Miriam zijn de indrukwekkende woorden uit Johannes 10: 28: ‘En Ik geef hun eeuwig leven; en ze zullen beslist niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken.’ De woorden raken me. ‘Niemand zal je uit Mijn hand rukken.’ Voor eeuwig in Gods hand geborgen.
Weer zingen we een loflied. We kunnen niet anders. ‘Geprezen zij de Heer die eeuwig leeft. Die vol ontferming ieder troost en alle schuld vergeeft. Die heel het aards gebeuren vast in handen heeft. Hem zij de glorie, want Hij die overwon, zal nooit verlaten wat Zijn hand begon.’
Collecte en koffie
Inzameling van de giften is een wezenlijk onderdeel van elke samenkomst. Je bezit delen. De collectezakken zijn ook uit de kerk meegenomen. Mmm... Die verniste houten handgrepen en die fluwelen stof, het past niet echt in deze omgeving. Het had creatiever gekund. Een schepnetje bijvoorbeeld. Na de dienst drinken we nog een bakje koffie. Het levert nog een verrassende ontmoeting op. Een theologisch student uit Kampen. Ik had al over hem gehoord. Hij verzorgt met enige regelmaat een Arabische dienst in de Baptistengemeente in Emmeloord. Hij is Egyptenaar en bereidt zich voor om in zijn vaderland predikant te worden, in de Presbyterian Church. Gereformeerd dus. Maar wat zeggen al die grenzen. Zullen we levenslang bezig zijn onze eigen kerk te formeren? Of laten we ons vormen door de Heere? Hier zijn vanmorgen Baptisten, Vergadering van Gelovigen en Gereformeerden samen. Ik ben niet voor makkelijke oecumene, wel voor oecumene met inhoud: het kostbaar en onwrikbaar evangelie van Jezus Christus. En dat Woord van God, dat levend maakt. We hebben het niet gezongen maar het had gekund. ‘Geest van God maak in dit uur al Uw kind’ren vrij. Schenk nieuw leven kracht en vuur, schenk het ook aan mij. Neem mij, breek mij, vul mij, zend mij. Schenk nieuw leven kracht en vuur, Schenk het ook aan Mij’.
Krijn de Jong, Urk