In 2009 is de jeugd van Hoogeveen op reis geweest naar Moldavi? om daar
de handen uit de mouwen te steken. U zult zich vast afvragen: ?hoe was
het?? Dat willen ze u graag vertellen!Vrijdag 17 juli was de dag dat we naar Moldavi? vertrokken. De wekker ging vroeg, aangezien we om 5.00 uur vanaf de Ichthuskerk zouden vertrekken. We hadden een heus uitzwaaicomit?, iets wat we zeer hebben gewaardeerd. We vlogen via Budapest naar de Roemeense luchthaven Iasi. Grote opluchting aldaar toen bleek dat al onze bagage meegekomen was. Na lang wachten en een nog langere busreis kwamen we tegen middernacht op onze plaats van bestemming. Een vermoeiende reis, maar erg dankbaar dat God ons deze reis had bewaard en beschermd.
Kennismaking
We werden hartelijk ontvangen en een uitgebreide maaltijd was voor ons bereid. Moe maar voldaan gingen we die nacht naar bed. We sliepen in het huis van de pastoor. Het eerste weekend hoefden we niet te werken en konden we kennismaken met het prachtige landschap dat Moldavi? te bieden heeft. Zondags gingen we naar de kerk. Gezien het feit dat de kerk maar vijf leden heeft, kunt u zich vast voorstellen dat de kerk goed vol zat toen wij, met een groep van vijftien, de kerkdienst meemaakte. Tot onze vreugde bleek dat de mensen in Moldavi? ook een aantal opwekkingsliederen kenden. Samen met hun en de fantastische muzikale begeleiding van Aafje op de gitaar hebben we samen onze God mogen loven en te prijzen. We verstonden elkaar niet, maar we voelden ons ten diepste verbonden met deze broeders en zusters.
Bouwwerkzaamheden
In Moldavi? hebben we een tweetal dingen mogen doen. Allereerst hebben we bouwwerkzaamheden uitgevoerd. Even ter informatie: ons was verteld dat we een gebouw gingen renoveren. En met die gedachte in ons achterhoofd kwamen we dan ook op de bouwplek. Daar aangekomen bleek al snel dat de Moldavische definitie van renoveren toch net even iets anders is dan de Nederlandse definitie. In Moldavi? betekent renoveren namelijk: ?alles met de grond gelijk maken en vervolgens opnieuw opbouwen?. Zo gezegd zo gedaan. Hoewel de dames onder ons flink hebben moeten strijden om ook te mogen bouwen, in Moldavi? heerst namelijk de opvatting: ?fysiek werk is voor vrouwen twee keer zo zwaar en daarnaast moeten ze nog kinderen baren?, mochten uiteindelijk zowel heren als dames de hakbijl, hamer en zaag in de handen nemen. Binnen ?no time? was het oude gebouw met de grond gelijk gemaakt en kon begonnen worden met het uitgraven van de fundering, dit trouwens zonder enige vergunning of bouwtekening. Binnen een paar dagen was de fundering uitgegraven en kon begonnen worden met stenen sjouwen en metselen. Aan het einde van onze twee weken stond er een nieuw gebouw, groter en steviger dan het oude, compleet met dak erop. Hoewel we ons soms flink ge?rgerd hebben aan de Moldavische manier van bouwen: de ene dag willen ze de fundering zo hebben, de volgende dag moet de fundering toch weer ergens anders terwijl je bij wijze van spreken de halve fundering al hebt uitgegraven, hebben we samen met de lokale mensen een functioneel gebouw kunnen neerzetten. En daar zijn we trots op!
Kinderprogramma
Daarnaast hebben we in de eerste week ook activiteitenprogramma?s voor kinderen mogen organiseren. Deze kinderen kwamen uit de omliggende dorpen, en we hebben elke dag ongeveer 30 ? 40 kinderen mogen verwelkomen. Het klinkt misschien een beetje clich?, maar wat een schatten waren het! De eerste dag was het voor beide partijen nog een beetje de kat uit de boom kijken, de tweede dag zwaaiden ze enthousiast naar ons en de derde dag kwamen ze ons in de armen springen. We hebben elke dag een Bijbelverhaal mogen vertellen en uitbeelden, en daarna leuke activiteiten met de kinderen gedaan, onder andere estafettes, springtouwen, hoepelen, waterballonnen gooien, koekhappen, kettingen maken etc. De vreugde werd zowel voor de kinderen als voor ons compleet toen we op de laatste dag aan ieder kind een gebreid popje en een tasje mochten weggeven. De blijdschap die we toen in de ogen van de kinderen hebben gezien, is met geen woord te beschrijven.
Tegenslagen
Hoewel we een fantastische tijd hebben gehad in Moldavi?, hebben we ook een aantal tegenslagen gehad. Allereerst de val van een groepsgenoot vanaf een 20 meter hoge berg. Hoewel we een kort ogenblik hebben gedacht dat we hem kwijt waren, bleek al snel dat hij in goede gezondheid was en er met wat schaafwonden en gekneusde ribben van af is gekomen. Huilend en geschokt zijn we elkaar als groep in de armen gevlogen en hebben we, vanuit het diepst van ons hart, God geloofd en gedankt voor dit wonder. Werkelijk, Hij is almachtig en heeft de macht over leven en dood. Wie zou dat nog kunnen ontkennen na deze gebeurtenis?! Daarnaast zijn twee groepsgenoten opgenomen in het ziekenhuis, de een met uitdrogingsverschijnselen, de ander met een voedselvergiftiging. Gelukkig zijn beiden snel opgeknapt. Hoewel het eten met zorg werd bereid en heerlijk smaakte, is de gehele groep (met uitzondering van drie personen) ziek geweest met voornamelijk buikklachten. U/jij snapt me vast wel en begrijpt dat er dus frequent gebruik werd gemaakt van het toilet (dat overigens niet doorspoelde en dus na een tijdje ook niet meer heel fris rook?). Maar juist in deze tegenslagen hebben we Gods hand en leiding mogen zien en ervaren.
Ook als groep zijn we gegroeid, in ons geloof maar ook naar elkaar toe. We hebben mooie en verdrietige gebeurtenissen samen meegemaakt. We hebben mogen ervaren dat we met z?n allen het lichaam van God vormen, iedereen met een eigen taak en eigen kwaliteiten. Elkaar helpen waar het nodig is in plaats van commentaar leveren op een mindere kwaliteit van iemand.
Afscheid
Na twee weken kwam dan toch het onvermijdelijke afscheid. We moesten afscheid nemen van deze bijzondere mensen: de pastor en zijn vrouw en gezin die ons twee weken lang onderdak hebben geboden en voor ons gezorgd, de bouwvakkers met wie we samen hebben gewerkt, de kinderen en ga zo maar door. We hebben God gedankt voor al deze bijzondere mensen, en gedankt voor Zijn ontelbare zegeningen.
De terugreis verliep voorspoedig. We vertrokken ?s ochtends richting Iasi, en rond het middaguur arriveerden we daar. Om 15.30 uur vertrok ons vliegtuig, en via Budapest vlogen we terug naar Nederland, waar we rond 20.00 uur landden op Schiphol. Gelukkig is tijdens de terugreis ook alle bagage meegekomen. Na een bezoekje te hebben gebracht aan de Burger King op Schiphol, stapten we in de trein terug naar Hoogeveen, waar we om 23.15 uur arriveerden. Blijdschap was er toen we onze ouders en dierbaren weer terugzagen.
Hoewel dit slechts een klein gedeelte is van onze belevenissen, hopen we dat u een indruk hebt gekregen van onze tijd in Moldavi?. Bij deze nogmaals onze dank voor uw steun en uw gebed.
Namens Growing Faith on tour!,
Anna Bosch