Gaven en mogelijkheden
De uitslag van de Cito-toets is niet wat ze verwacht had. Het VWO - daar wou ze naartoe. En nu is het maar HAVO/VWO. De tranen lopen over haar wangen. Wat is ze teleurgesteld!
Kent u Sam Galesloot?
Er is een documentaire over hem uitgezonden. Sam was een jongen die vanaf zijn vijfde leed aan een progressieve spierziekte. Zijn spieren lieten het steeds meer afweten. Ook werd hij blind en doof. Maar zijn levenslust nam toe. Hoe slechter zijn lichaam functioneerde , hoe meer zijn hersens honger kregen naar kennis. Hij kon al bijna niets meer zien, maar zijn moeder haalde stapels boeken uit de bibliotheek. Zij las die boeken dan voor. Hij had zijn hoop gevestigd op een spraakcomputer. Maar zijn gehoor was te slecht. Hij was volledig afhankelijk van de mensen om hem heen. En al heel snel was hij dag en nacht gekoppeld aan zuurstof. Hij wilde dit zelf, want dit is niet vanzelfsprekend. Als je zo medisch uitbehandeld bent, is het niet vanzelfsprekend dat je nog zuurstof kunt krijgen om te kunnen functioneren. Dat heet dan het lijden rekken. Kort door de bocht gezegd: is het nog wel de moeite waard? Maar Sam besloot dat niet anderen hadden te besluiten of hij de moeite waard was. Hij vond het leven de moeite waard. Hij kon niet zelf bewegen, niet zelf ademhalen, niet zien en niet horen. Er werd een hand-wangalfabet ontwikkeld, zodat hij met tikken op zijn wangen kon verstaan wat er gezegd werd. Met een IQ van 140 haalde hij zijn VMBO diploma en ging rechten studeren. Hij kreeg een vriendin. Een jongen met veel humor en een onvoorstelbare levenslust. Tijdens de laatste jaarwisseling is Sam overleden. Zijn hart stopte na een leven van 26 jaar.
Tussen Lisa en Sam zit een wereld van verschil. Er is een wereld van verschillende kinderen. Er zijn heel slimme kinderen en er zijn kinderen die geen boek in willen kijken, maar die gouden handen hebben. En er zijn ook kinderen die nooit een zelfstandig leven zullen leiden. En al die kinderen zijn de moeite waard. Al zou je dat tegenwoordig niet zeggen. Het lijkt of je in dit land alleen maar meetelt als je jong, gezond en slim bent. Voor deze kinderen is er geld. Als je ‘maar’ naar het VMBO gaat, ben je bijna zielig. Op zijn minst moet je naar de HAVO.
Ik vraag me wel af hoe het zou gaan, als je alleen maar hoogopgeleide mensen in dit land zou hebben. Want het is heel fijn als iemand op papier precies kan vertellen hoe een benzinemotor in elkaar zit. Maar als je van die hele motor nog geen schroefje kunt vastdraaien, dan heb ik daar niet veel aan als ik in de garage kom om hulp. We hebben ook mensen nodig die met hun handen kunnen werken en daarmee een eerlijke boterham kunnen verdienen. Waarom wordt er zo negatief over een MBO opleiding gedaan. Ik begrijp het niet, u wel?
En dan is er ook nog die groep die naar het speciaal onderwijs gaat. Ze hebben veel zorg nodig en dat kost geld. Hebben wij dat voor deze kinderen over? Als je een goed verstand hebt gekregen en je kunt de opleiding volgen die je graag wilt, of je hebt een goedbetaalde baan waarin je je kunt ontplooien, heb je dan geld over voor mensen die het moeilijker hebben in onze maatschappij? Dat heet solidariteit. En dat is geen linkse politiek, maar dat is christelijk!
Jezus zegt dat we onze gaven moeten benutten en voor onze naasten moeten zorgen. De Lisa’s in onze samenleving komen er wel. Zullen we er met elkaar voor zorgen dat de Sams niet als nutteloze mensen gezien worden, maar hen helpen zich zoveel mogelijk te ontplooien?
Daar zal onze samenleving een stuk mooier van worden.
Dronten
Aurelia Jonkman