Economisch
2012 wordt verschillend geduid. Er zijn politici en deskundigen die zegggen dat we dit jaar wel uit de crisis komen. Anderen hebben er een hard hoofd in. Duidelijk is in ieder geval dat er vastberaden keuzes gemaakt moeten worden. Die keuzes zullen pijn doen. Alom zullen er bezuinigingsmaatregelen genomen worden. Er zal een nieuwe koers gevaren moeten worden om uit de crises te raken.
Ecologisch
Duidelijk is geworden dat de doelstellingen van Kyoto niet worden gehaald. Het knarste al in Kopenhagen. In Durban kwam de duurzaamheidstrein welhaast tot stilstand. De reden ligt voornamelijk daarin dat mogendheden niet meer bereid zijn of niet in staat zijn dure investeringen te plegen om de duurzaamheid te bevorderen. Ik heb al eens eerder gezegd dat duurzaamheid een luxe is die rijke landen zich kunnen veroorloven zolang er geld voor (over) is. Hoe de koers opnieuw richting een duurzamere omgeving te krijgen is een open vraag. Bovendien zijn er ook de nodige twijfels of menselijke inspanning sowieso het klimaat ten goede kan beïnvloeden.
Samenleving
Er zijn twee zaken die er met kop en schouder, maatschappelijk gezien bovenuit steken: eenzaamheid en onzekerheid. We voelen de gevolgen van het uiteenlopen van de generaties. Steeds meer mensen zijn eenzaam. De reden is dat we door onze leefwijze en/of door onze leeftijd, meer en meer op onszelf gaan leven. Een groeiend aantal mensen gaat single door het leven. Ondertussen heeft men minder familie, het netwerk van nature. Eenzaamheid kan alleen doorbroken worden wanneer er gekozen wordt voor leven in groter verband. Samen met wie van jou zijn en wie bij je horen. Tegelijk zal de inzet nodig zijn van steeds meer vrijwilligers en maatjes om mensen te helpen en om met iemand op te trekken in voor- en tegenspoed. Voor de kerk en voor christenen liggen hier een taak en een uitdaging. Onzekerheid is een goede tweede als het gaat om wat er in de samenleving leeft. Natuurlijk heeft dat te maken met de crises die er zijn. Zekerheden van werk en inkomen vallen weg; de lasten die gedragen moeten worden lijken steeds meer op te lopen. Neem alleen al het bezit van een eigen huis. Voor wie moet verkopen, een blok aan het been, want je raakt je huis aan de straatstenen niet kwijt. Niet alleen het consumentenvertrouwen daalt, ook het zelfvertrouwen krijgt een knak. Niet voor niets grijpen steeds meer mensen bewust of onbewust naar iets hogers, al of niet religieus ingekleurd. Ook hier ligt voor de kerk en voor de christenen een taak en uitdaging. Namelijk om de het Evangelie van Gods genade en ontferming uit te dragen en daardoor op het houvast te wijzen dat het houdt in leven en sterven.
Kerk
Daarmee kom ik bij de koers van de kerk. Die koers moet om, zo hoor ik alom. Het is waar dat door affaires het instituut kerk zware averij heeft opgelopen. Voeg daarbij de vooroordelen die er sowieso al leven bij ‘buitenstaanders’ en de kloof is getekend. De overbrugging kan er alleen maar zijn door twee dingen: 1. Christenen zullen samen en ieder voor zich authentieke en betrouwbare mensen moeten zijn in hun buurt. 2. De kerk zal als kudde van God als kleine kring zichtbaar moeten worden. Kort gezegd: de koers van de kerk moet verlegd worden van intern naar extern; van binnen naar buiten, wil ze verstaanbaar en vruchtbaar zijn. Het risico is dat we daardoor wereld worden. Dat is te ondervangen door als kerk en christenen in 2012 te blijven leven dicht bij de Bron en uit de Bron.
Assen
Stoffer Otten