Je kunt rustig zeggen dat de woorden die hierboven staan een van de diepste verlangens van het mens-zijn raken: dat we als mens gezien worden. En meteen geldt ook dat we hiermee een diepe pijn raken van mensen die zich niet gezien weten, die over het hoofd worden gezien, die niet meetellen of die op een nog andere manier buiten de boot vallen. In het pastoraat kom je het verschillende keren tegen, want het speelt ook binnen de gemeente van Christus. Ook daar worden mensen over het hoofd gezien. En dat, terwijl het evangelie laat zien dat Jezus mensen ziet! Jezus ziet Natanaël onder zijn vijgenboom zitten. Jezus ziet Levi voor zijn tolhuis zitten. Hij ziet de mensenmenigte die uitgeput en hulpeloos is zonder herder.
Jezus ziet ons. Daar begint het evangelie zelfs mee: dat God ons mensen ziet, gezien heeft, in onze verlorenheid en reddeloosheid, en dat Hij daarom naar ons heeft omgezien. In Christus.
Dit zijn de grondtonen van het evangelie: wij worden gezien, door God. En dat zien doet wat met ons. Het ‘roept’ ons uit de doodse dalen waar wij dwalen, door een vreemde stem bekoord. Dat God ons ziet ‘roept’ ons uit de dood naar het leven. Wij worden gezien, omdat God ons ziet! Daarmee is meteen duidelijk dat Gods zien voorafgaat aan en ook de bron is van ons ‘gezien worden’. En als wij door God gezien worden, als Hij naar ons heeft omgezien, krijgen we van Hem plaats en ruimte om er te zijn. Dan mogen we er zijn: uit genade.
Deze gedachten houden me de laatste weken bezig als ik denk aan wat er in de kerk, in onze kerken, gebeurt. En ik probeer door te denken over wat het van mij vraagt als het gaat over hoe ik me in dat alles op moet stellen.
Daarbij zeg ik eerlijk dat ik het lastig vind, want ook ik heb iets van: ik mag toch ook gezien worden. En toch, ik wil graag leren van Jezus, door te luisteren naar die grondtonen van het evangelie.
Zou daarin niet iets van een sleutel liggen voor de manier waarop ik me in alles wat er nu gebeurt zou moeten opstellen? Dat ik ook zelf probeer die grondtonen van het evangelie door te laten klinken in wat ik denk, en hoe ik denk, en wat ik daarom probeer te doen? Die grondtonen waarin ik ontdek dat God, omdat Hij ons heeft gezien en omdat Hij naar ons heeft omgezien, niet alleen aan anderen maar ook aan mij een plek geeft en gegeven heeft. En waar dat is, dat weet ik wel: dat is aan de voet van het kruis, waar ik, als ik in het geloof omhoogkijk, mijn Heiland zie die daar, niet alleen voor anderen maar ook voor mij, zijn leven gaf. Daar, bij Christus, ontdek ik dat ik daar ook mag zijn, net als al die anderen. Al die anderen ga ik daar juist zien. Al die broeders en zusters die, net als ik, geen andere Heiland kennen en willen kennen dan deze enige geliefde Zoon van God, de Here Jezus Christus, die ons in zijn dood en opstanding heeft laten zien hóe lief God ons heeft gehad.
Zou dit niet zijn wat van mij gevraagd wordt, juist nu, nu er zoveel te doen is over alles wat er in de kerk gebeurt? ‘Here, leer mij kijken met Uw ogen, dat ik ze mag zien: al die mensen voor wie U kwam, en die van U zijn. Ik dank U dat ik daar ook bij mag horen.’
Jan van ’t Spijker, Hoogeveen