Met stijgende verbazing, heb ik deze week naar het programma Pauw en Witteman gekeken. Een van de onderdelen was de actie van Women on Waves in Marokko. De arts van het schip en een Marokkaanse journaliste werden tegenover elkaar gezet. Natuurlijk had die arts gelijk en de journaliste moest maar zien dat ze in dat gelijk een deuk kon slaan. Al met al zeer voorspelbaar. En je kon op je klompen aanvoelen dat de waarheid zo hier en daar geweld zou worden aangedaan. De actiegroep vond het dringend noodzakelijk om die arme vrouwen in Marokko een abortus aan te bieden. En de journaliste, die niet tegen abortus was, moest natuurlijk haar land verdediging en duidelijk maken dat Marokko helemaal niet zo achterlijk was. Want dat was eigenlijk waardoor ik geschokt raakte. Er werd over abortus gesproken of je even een broodje bij de warme bakker gaat halen. Nu hebben ze in Marokko geen warme bakker en dat moest dus met de grootst mogelijke spoed geregeld worden. Dat het niet in alle landen en culturen zo vanzelfsprekend is om abortus normaal te vinden, dat is sneu. Abortus, daar moeten ze maar zo snel mogelijk aan wennen. Zelf Jeroen Pauw snapt dat je dat niet onder druk van een paar westerse vrouwen zo maar kunt regelen. En je moet dan ook nog willen. Een boot met vrouwen die vertellen dat hoe je moet doden. Een wezentje dat op de veiligste plek ter wereld zit wordt bedreigd en de wereld kijkt vaak bewonderend toe.
In Nederland wordt abortus als iets heel normaals beschouwd. Niets dramatisch eigenlijk. Nee, als je drama wilt hebben dan moet je over dieren beginnen. Dan komen alle sentimenten boven die je je maar kan wensen. Dieren mogen niet geslacht worden en al helemaal niet ritueel. Varkentjes moeten allemaal lekker in de modder rollen en koetjes moeten in de wei huppelen. Zo lief. Dieren moeten een menswaardig bestaand hebben. Ja, menswaardig. Nou dan moeten de mensen eerst maar eens waardig met hun eigen levens omgaan. Dit voorjaar waren er beelden te zien van vogels en hun nesten. Helaas werd men onpasselijk hoe de ooievaars het aantal kuikens verminderde van vijf naar drie, door ze uit het nest te gooien. En voor de beelden van de kat die merels opvrat, werd een waarschuwing gezet. De beelden konden als schokkend ervaren worden. Helemaal niet zo lief. Echt menswaardig…..?
In wat voor wereld leven we. Een wereld waar een baby voor de geboorte gedood wordt. Waar een hond soms meer aandacht en zorg krijgt dan een kind. Waar asielzoekers terug gestuurd worden naar een land waar oorlog is en straathonden uit Portugal hier in een asiel worden opgenomen.
Laten we bidden, dat we als christen staande zullen blijven in de zorg voor Gods schepping in alle facetten. Laten wij dit ook doorgeven in deze wereld. Want terugtrekken in ons eigen fort is geen optie. We mogen best eens een vuist maken als christenen. Kom op!
Dronten
Aurelia Jonkman