Zondag 26 mei is de zondag voor de vervolgde kerk. Open Doors vraagt al jaren aandacht voor de vervolgde christenen wereldwijd. Wereldwijd worden honderd miljoen mensen vervolgd omdat ze christen zijn. Wij mogen in een vrij land voor hen bidden, maar we mogen óók door hen bemoedigd worden.
Waarom een zondag apart zetten voor de vervolgde kerk? De wereldwijde kerk vormt het Lichaam van Christus en de vervolgde kerk is daar een belangrijk onderdeel van. Juist op de zondag na Pinksteren is er aandacht voor de vervolgde kerk. Vanaf het begin van de kerk moesten Jezus’ volgelingen al lijden om hun geloof in de Here Jezus. Denk maar aan Jakobus, Petrus en Stefanus. Had de Here Jezus al niet gezegd: ‘Zij hebben Mij gehaat, ze zullen ook jullie haten’?
Wij mogen in een vrij land voor hen bidden en hen bemoedigen. Dat vind ik belangrijk en nodig ook. Des te meer beseffen wij wat (geloofs)vrijheid inhoudt. Maar wij beseffen ook wat het gebed inhoudt. Een grotere kracht en bemoediging is er niet!
Tegelijkertijd vraag ik me af: is het ook niet heel gemakkelijk… om alleen woorden te gebruiken? Dat kost ons toch niet al te veel!
Wat mag het geloof ons kosten om in een steeds groter heidens Nederland open en duidelijk voor ons geloof uit te komen en te staan voor de zaak van Gods Koninkrijk? Zijn we daarin niet bijzonder slap en gemakkelijk geworden? Accepteren wij dat het geloof achter de voordeur wordt weggestopt? Was het Pinksterfeest niet juist het feest, waarop mensen openlijk naar buiten traden om het evangelie van de Here Jezus aan heel de wereld te vertellen? Als de Here ons die opdracht gegeven heeft, hoe zouden wij dan kunnen zwijgen (Handelingen 4:19 en 5:29)?
Ik herinner me de tijd dat we als zendelingen vanuit onze kerken naar Zuid-Afrika waren uitgezonden, in de tijd van de apartheid. Wat ik nooit had kunnen bedenken was dat deze apartheid tussen zwarte gelovigen en blanke gelovigen ook in de kerk was doorgevoerd. Zwarte christen mochten niet met mij mee naar de blanke kerk. Toen ik daar bezwaar tegen maakte bij de blanke kerk, werd ik uit die kerk verwijderd - met bericht aan de kerk in Holland. Per kerende post kreeg ik van de kerk van Holland bericht dat ik mijn mond moest houden, want ik bracht ons zendingswerk in Zuid-Afrika in gevaar. Wat heb ik mij toen verraden gevoeld en nog steeds schaam ik mij over die houding van onze kerk.
Opmerkelijk echter vind ik het gegeven dat wij niet alleen gevraagd worden voor de vervolgde kerk te bidden, maar dat deze vervolgde kerk juist ons, kerken in het vrije Westen, wil bemoedigen. Vervolgde christenen kunnen getuigen over de waarde van volharding en vertrouwen op God, ondanks vervolging of tegenslagen.
Volharden is een manier van omgaan met het lijden die gepaard gaat met blijdschap. In Kolossenzen 1:11 en 12 wordt volharding in één adem genoemd met vreugde: ‘U zult door Zijn luisterrijke macht de kracht ontvangen om in alles vol te houden en alles te verdragen. Breng dus met vreugde dank aan de Vader’.
Geloven is ….. verstoten worden …. vluchten …… levensgevaarlijk … volharden …. vreugde!
Dronten
H. Jonkman