Wat een onrust in de wereld. Wereldwijd onrust, dreiging, geweld, oorlogshandelingen. Tussendoor wordt nog verslag gedaan van een natuurramp – hier of daar (we zijn het bijna al vergeten ‘waar’). Wat gebeurt er allemaal? Vechtende mensen, vluchtende mensen, demonstrerende mensen. Onzekere mensen!
Rabbi Mendel van Kozk verraste eens een paar geleerde mannen, die bij hem te gast waren, met de vraag: ‘Waar woont God?’ Ze lachten hem uit: ‘Schaam je! De wereld is toch vol van zijn heerlijkheid?’ Maar hij beantwoordde zijn eigen vraag: ‘God woont waar je hem binnenlaat.’
En er zijn nogal wat plekken waar Hij niet wordt binnengelaten. Dat blijkt. Ik moet denken aan het schilderij van de negentiende-eeuwse schilder Holman Holt, getiteld: Light of the World . Een schilderij geïnspireerd op de tekst uit Openbaring: Ik sta voor de deur en klop aan (3:20a). Op het schilderij staat iemand voor een gesloten deur. Hij heeft een lichtgevende lantaarn in zijn hand. De deur waar hij (Hij!) voorstaat kan niet goed opendraaien: er is van alles voor gegroeid in de loop van de tijd. Maar bij nadere bestudering van het schilderij valt op dat de deur van buitenaf géén deurklink heeft. Hij klopt maar iemand moet Hem binnen laten. En het gaat me nu niet om de dogmatische vraagstelling of we dat wel kunnen zonder Gods Geest. Als de deur geopend is kunnen we daar wel een boeiend gesprek over voeren. Nu eerst zijn klop horen en opendoen.
Wij gaan het dáár niet oplossen: Oost-Oekraïne, Israël en Hamas, Irak, Syrië, Soedan, Centraal Afrikaanse Republiek, Ferguson. Dat zou overmoedig zijn – dat te denken. Het loopt eerder uit de hand. Het lijkt wel of de ‘geest’ van geweld en diepgewortelde intolerantie uit de fles is. Ja, er zijn veel onzekere mensen. Dicht bij de brandhaarden zijn die er. Maar ook vinden we die onzekere mensen verder van die plekken van geweld af. Wij zijn onzeker.
Deze tijden vragen om herbezinning. En dan gaat het minder om de vraag of een soennitische IS-strijder in Irak God wel binnenlaat. Hoewel – als hij dat doet - dat wel héél fijn zou zijn! Maar dan gaat het meer om de vraag of wij dat wel doen. Dáár – verderop - is geen vrede, zeggen we. Maar - hier - zijn we wél vredestichters? Gezegend zijn de vredestichters want zij zullen kinderen van God genoemd worden (Matt.5:9). Wij gaan het dáár niet oplossen. Zullen we hier dan aan de gang gaan? In onze gezinnen. In onze kerkelijke gemeenten. In de buurt waar wij wonen. Hij staat op de deur te kloppen: doe open! Mijn Koninkrijk van liefde schreeuwt om onderdanen die in alle mogelijke omstandigheden vrede stichten.
Groningen
N. Vennik