Wie ben je zodra je niet meer in je comfortzone zit? Daarbínnen zijn we wellicht aardige, christelijke mensen. Maar hoe ben ik buiten die comfortzone? Als iets vertrouwds mij wordt afgenomen? Geld, kerk, werk, familie, tijd of gezondheid? Comfort, zekerheid. Wie is er niet gek op? Ik in elk geval wel. Ik weet graag waar ik aan toe ben. Met tijd en met geld. Ik spendeer graag tijd met bekenden, familie of vrienden. Onbekenden, dat is altijd maar weer afwachten. Ik heb ook erg graag tijd voor ‘mezelf’. En ik hou er volstrekt niet van als onduidelijk wordt hoe we er financieel voorstaan.
Op dit moment arriveren in Hoogeveen asielzoekers. Compleet uit hun comfortzone verdreven mensen. Het liefst waren ze in hun eigen land gebleven, op een paar gelukzoekers na dan. Ze hielden van hun land, klimaat, woning, familie, vrienden en taal. Waren gehecht aan hun status, werk, kerk of moskee. Vluchtelingen alhier hebben het moeilijk. We hebben het dan nog niet eens over de bittere aanleiding van hun vlucht. Alleen het verkassen is al een drama op zich. <<cursief openen>>Totale ontworteling <<sluiten>> noemen we dat. Hoe zwaar dat is beseffen we nauwelijks. Velen van ons verblijven als vanouds in dezelfde woonplaats en kerk. Zijn nooit ook maar enigszins vreemdeling geweest.
Jezus verdeelt de mensheid in twee groepen. Zij die ‘wat hebben’ met de gevangene, arme en de vreemdeling. En zij die geen vinger uitsteken om ook maar enige nood te lenigen. De zachte en de harde mensen, zeg maar.
Jezus vereenzelvigt zich met de behoeftigen en zegt: Ík ben die mens. Wie Jezus graag wil <<cursief openen>> ontmoeten <<sluiten>> heeft blijkbaar zélf de arme, gevangene en vreemdeling nodig. En ‘gelukkig’ zijn ze er bij bosjes! Men doet er goed aan zijn hart te verzachten voor deze Jezussen-in-nood. Vreemdelingen, buren maar ook gemeenteleden. Die opdracht is bepaald geen spirituele luchtfietserij maar een weg dwars door aardse weerbarstigheid. Met inlevering van (enig) comfort. Een weg die Hij overigens zelf ook ging. Andere wegen om Hem te ontmoeten zijn er niet. Noch de ‘comfortabele’ kerkbank alwaar het ‘Here Here’ klinkt. Het is maar dat we het (weer) weten.
Nynke Sikkema, Hoogeveen